Overgave… Een bijzondere reis…

Ruim drie en een half jaar geleden kwam ze naar mij.

Ze schreef me dat ze nog niet zo heel lang geleden kanker hadden ontdekt. Longkanker, uitgezaaid in lever en lymfen, kleincellig en agressief. Een zeldzame atypische endocriene tumorsoort.

Poeh…

Een lieve, kleurrijk geklede jonge vrouw komt binnen. Ik vind haar meteen geweldig. We hebben een klik.

Ze vertelt dat ze zware chemo’s had gekregen en of dat al niet zwaar genoeg was, het sloeg niet aan. De behandelingen zouden nu nog maar beperkt zijn.

Deze leuke vrouw, met een jong gezin, vertelt over de mentale klap en vraagt: “Hoe kan ik de afgelopen maanden verwerken en hoe ga ik hiermee om”? Ik sta met mijn mond vol tanden want wat kun je nog zeggen als je zo’n verhaal hoort? “We gaan samen op pad en kijken wat we onderweg tegenkomen”, stel ik haar voor. Dat vindt ze fijn en daarmee vertrekken we.

Ze zegt: “Ik wil zo graag beter worden, of in ieder geval mijn leven zo lang mogelijk rekken. Het idee dat mijn kinderen en mijn man zonder mij verder zouden moeten, voelt zó onverteerbaar en hartverscheurend”.

 

We beginnen bij het begin. Met onderzoek en uitpluizen. We nemen haar leven door, haar jeugd, een moeilijke periode in haar leven, haar relatie, haar kinderen, haar werk, haar vrijwilligerswerk, haar gevoelens, haar lichaam, haar gedachten. Ze vertelt wat haar bezighoudt: “Mijn lijf heeft niet goed voor mij gezorgd, waarom is dat”? Ze heeft last van haar gedachten. “Ik zit heel erg in mijn hoofd”.

We pakken alles aan waarvan wij samen denken dat zou kunnen helpen. Ze vindt het helpend dat ik ook kanker heb gehad. We voelen ons een soort ‘Sisters in crime’.

Als we hypnotherapie gaan toepassen, ervaart ze dat als heel intens en mooi. Ze heeft een geheel nieuwe ervaring omdat ze haar overleden opa tegenkomt, die haar zijn grapjes brengt en haar steunt. Daar is ze zo van onder de indruk. Het sterkt haar. Ze begint zich beter in contact met haar lijf te voelen en ze durft het aan om een lichaamstocht te maken. Waarbij ze haar lichaam van binnenuit gaan verkennen. In contact komen met haar binnenwereld en haar kanker. Een intense sessie waarin veel wordt opgeruimd en schoongemaakt. Ze voelt vooral dat ze vriendelijker wil zijn tegen haarzelf. Ze vertelt me huilend: ”Ik heb niet altijd naar mezelf geluisterd. Wat is dit confronterend, ik moet er van bijkomen maar het voelt als een goede stap”.

Wat is ze een bijzondere vrouw, ze gaat zo diepgaand en serieus met haarzelf aan de slag. Ik bewonder haar zo. Ze wil focussen op de goede dingen.

Ze gaat een weekend weg met haar man, ze hebben het zo fijn. Er volgt weer een scan. De plek op haar linkerlong is iets gegroeid. Voor de rest zijn lever, longen, botten en lymfen stabiel. Er wordt iets op haar eierstok gevonden.

We gaan door, ze wil dóór. We stellen haar kanker op. Met vloerankers. Dat zijn placemats op de grond. Eén vertegenwoordigd haar en één kanker. Ze gaat het helemaal aan. We halen ook haar dierbaren erbij. Ze stapt in ieders energie. Wat een intense sessie. Ze lacht aan het eind en zegt: “Dit is er weer eentje, een hele goeie”. Het ontroert mij telkens weer. Haar enorme inzet om iets met haar leven te doen, met de tijd die haar rest.

Ik zie haar iedere twee à drie weken. We spreken diepgaand en uitvoerig over het opruimen van psychische blokkades uit je leven. Opruimen, dat wilde ze graag. Ze gelooft daar in. Ze heeft anderen altijd voor laten gaan. Haar leven stond vooral in dienst van anderen. Dat wil ze anders. Ze zegt: “Ik vind dat zo moeilijk, mezelf als uitgangspunt nemen. Wat verlang ik? Wat wil ik”? Ze vind het verdrietig dat ze dat soms niet weet. Ik word regelmatig geraakt door haar verdriet. Ik heb vaak gewenst dat ik kon toveren.

 

Steeds weer speelt door alles heen: de scans, de uitslagen, de behandelingen, de bijwerkingen, het achteruit gaan lichamelijk, het sterker worden geestelijk. Ze wil niet dat dit de leidraad is van haar leven maar dat is wel de realiteit. Als we een jaar samen optrekken zegt ze: “Ik voel me beter dan vorig jaar. Ik durf beter voor mezelf te gaan staan”. Ze is bezig met haar voeding, haar beweging, haar gevoelens, hoe ze met mensen omgaat. Met wie ze wil omgaan als ze voelt dat haar energie beperkter wordt. We nemen de hypnotherapie-oefeningen steeds op, op haar telefoon. Heel gestructureerd en met veel inzet is ze hier zelf, vrijwel dagelijks, mee bezig. Haar oefeningen, haar lijf, haar eten. Ze richt een hoek in op zolder, haar plek.

 

Wat is ze bijzonder. Ik word altijd blij als ik haar naam in mijn agenda zie staan, ze wordt mij steeds dierbaarder. Ze onderzoekt zo serieus haar binnenwereld. Iedere keer dat ze bij mij komt, komt haar schriftje tevoorschijn. Daarin schrijft ze wat haar bezighoudt, waar ze aan wil werken. Ik zoek dan ter plekke iets uit waarvan ik denk dat dat kan helpen. En dan gaan we aan de slag. Er is geen cliënt waar ik meer methodes mee kan toepassen dan bij haar. Ze vindt alles interessant en doet mee. Hypnotherapie is vaak ingezet als onderzoeksinstrument en om tot innerlijke rust te komen. Met EMDR ruimen we op. Verder delenwerk, symbooldrama, allerlei gesprekstechnieken, er worden brieven geschreven, er is een mooi gesprek met haar moeder erbij, sociaal panorama, kernkwadranten, de cirkelmethode, werken met chakra’s, met het licht in jezelf, innerlijk kind werk, verhoging trillingsgetal, resoneren en nog veel meer.

We praten veel, we lachen en huilen samen en zijn verwonderd stil.

Ze wil alles doen om het goed te doen voor haar lijf. We nemen de 9 kenmerken door die mensen doen die spontaan genezen van kanker. Ik bewonder de vasthoudendheid waarmee ze haar eetpatroon veranderd, veel meer gaat mediteren en visualiseren, beweegt, wandelt. Kortom, ze doet wat haar goed lijkt en ervaart hoe dat voor haar is.

Ze houdt van water en van zwemmen. Ik heb een zwemvijver. Ze komt vaak even zwemmen voor ze haar sessie heeft. Weer later mag ze komen zwemmen als ze wil, het doet haar zo goed. Ze geniet er enorm van. (Zie de foto). Ze appt mij altijd even als ze komt en sluipt dan langs mijn raam als ik aan het werk ben. Ik leg vaak een flesje water en een briefje voor haar neer. Als ik dan in de middag zelf ga zwemmen, vind ik vaak een lieve kaart, een zelfgebakken koekje, iets lekkers, iets leuks. Wat is ze toch attent!

Haar hele lichaam raakt in de war, kalium tekort, veel te hoge bloeddruk en van alles en nog wat, wat daaruit voortkomt. Ik kweek postelein voor haar voor natuurlijke toediening van kalium. Het is niet genoeg. Er wordt besloten om haar bijnieren eruit te halen. Wat heftig zeg. Ze komt vol striae en een paar littekens rijker uit het ziekenhuis. Ze vindt het steeds moeilijker om haar lichaam te tonen met het zwemmen en ze kan niet meer zelf in de zwemvijver komen. We speken af om het voortaan samen te doen. Ik haal haar op aan de straat, er zijn lieve mensen die haar brengen. We lopen naar de zwemvijver en we stellen ons samen kwetsbaar op. Beiden in ons blootje help ik haar de trap af. We zwemmen samen. Zo ontroerend kwetsbaar en helend voor ons allebei. Zo liefdevol samen. Wat houd ik toch veel van haar.

Als Corona uitbreekt moet ze heel voorzichtig zijn. Haar arts wil het haar heel duidelijk maken. Hij zegt tegen haar: “Als er vijf in de rij staan voor beademing, dan sta jij achteraan”. Dat vind ze heel duidelijk en het maakt dat er verregaande maatregelen worden genomen. Ook ik wil zorgvuldig zijn want ik wil haar blijven ontvangen. En we willen samen kunnen zwemmen.

Ze gaat achteruit. Het is zo confronterend, ik vind het zo moeilijk. Laat staan zij en haar gezin, familie en vrienden. Ze komt op een punt dat ze niet meer wil vechten en keihard haar best wil doen. Ze gaat in de overgave. Dat vertelt ze me. Tegelijk is dat eng voor haar want ze deelt: Als je in de overgave gaat, ben je dan dichter bij de dood?” In de overgave gaan maakt haar weer sterker en rustiger. Vaak is haar lijf zo moe, zo ziek, heeft ze zoveel pijn. En is ze tegelijk mentaal zo sterk.

We trekken steeds meer samen op in het ontwikkelen van spiritualiteit. Ze heeft er zoveel interesse in. Ze wilde nooit over de dood praten, ik heb het regelmatig geprobeerd. Dan zei ze: “Ik ben zo bang dat, als ik over mijn dood ga praten, dat ik het dichterbij haal. Dat wil ik niet”. Maar ze weet goed dat het steeds meer aan haar deur klopt. We kunnen er niet meer omheen. We moeten dit laatste stuk gaan bespreken. Het gaat gemakkelijker dan we dachten. Ze gelooft in leven na de dood en in reïncarnatie. Hier hebben we al vaker in het algemeen over gesproken. Ik wil haar zo graag met de wereld van mediumschap laten kennismaken en ik neem haar mee. Het doet haar goed. Haar ontwikkeling gaat zo snel. We voelen elkaar hier haarfijn in aan.

Zij wordt zich steeds meer bewust van een groter geheel, de kosmos, de spirituele wereld. Ze voelt zich er zo in thuis, ze voelt het zo goed aan. Het meer en meer loslaten van ego en steeds meer voelen wie ze van binnen werkelijk is. “Want”, zegt ze “Wie BEN ik dan? Een heel proces.

Dan wordt ze zich er bewust van dat een grote groep mensen haar ontwikkeling nauwelijks mee krijgt. Ze wil er over praten, ze wil mensen bewuster maken, ze heeft een boodschap mee te geven. Ze zegt: “Ik wil overbrengen waar ik nu sta en waar ik in geloof. Kortom: wie ik nu ben”. Tegelijk loopt ze er tegenaan dat haar energie steeds beperkter wordt en dat ze geen gelegenheid heeft om met al haar dierbaren uitgebreid te praten. Hoe zou ze haar ontwikkeling, haar bewustwording kunnen doorgeven? Haar laatste ontwikkelingen? We nemen allerlei ideeën door hoe je dat zou kunnen doen. Ik begin haar af en toe te filmen. Ze vertelt over haar ideeën en visie op leven en dood en spiritualiteit. Ze vertelt over haar geloof in een groter geheel, de kosmos, dat we zelf kiezen voor een leven op aarde en de lessen krijgen die we willen ervaren. Dat je weer terugkeert naar je ziel en dat die ziel altijd blijft voortbestaan. Dat je in dit leven een jasje aan hebt (je lichaam) en dat we vlak bij elkaar leven: aardse mensen en spirits. Ze deelt met me wat ze wil vertellen aan iedereen als ze dood zou gaan: “Ik blijf altijd bij jullie, je kunt contact maken met mij, via kleine dingen, als je aan me denkt, ik ben er, sta er maar voor open”…

 

Ik film en fotografeer haar ook buiten bij de zwemvijver. Wauw, wat een krachtige vrouw! Haar benen kunnen haar bijna niet meer dragen en daar staat ze, haar dunne haren wapperend in de wind. Ze straalt iets prachtigs en krachtigs uit en het kan gevangen worden. Wat ben ik blij.

Ze wíl haar man en kinderen niet loslaten maar ze weet dat het eerder zal gebeuren dan bij een ander. We bedenken allerlei ideeën hoe ze haar erfenis kan achterlaten. Ze schrijft al een tijdje favoriete recepten in een schriftje voor de kinderen. Ze zou zoveel willen achterlaten, ze wil haar liefde tonen, ze wil haar kinderen laten weten wie zij is als moeder en vooral als vrouw zodat de kinderen, als ze ouder worden, haar kennen en weten hoeveel ze van hen houdt, ieder op zijn/haar eigen manier. Haar bijzondere kinderen en haar geliefde man. Tegelijk haalt de waarheid haar in. Ze heeft er de energie nauwelijks nog voor. Ook dit is overgave. Loslaten dat je niet meer kunt doen wat je zou willen.

 

De tijd komt dat ze niet meer zelf kan autorijden en lieve mensen uit haar omgeving halen en brengen haar naar mij. Hoewel ik steeds zeg dat ik ook naar haar wil komen, wil ze zo lang mogelijk normaal blijven doen en ze is graag bij mij, in de praktijk, in onze eigen energie van ons samen.

Ik moet haar op gaan halen bij de auto, allebei een mondkapje op. Ze leunt op mij als we naar de praktijk lopen. Als we binnen zijn kijken we elkaar dan aan. Ze zegt iedere keer: “Als we toch zo dicht bij elkaar zijn en allebei zo goed opletten en mondkapjes dragen, dan kunnen we net zo goed even knuffelen”. Dat doen we dan. Zo intens en fijn.

Ik zit al een tijd in haar appgroep waardoor ik ook steeds meteen weet als er ontwikkelingen met haar zijn. Ziekenhuis in en uit. Pijnstilling. Bestralingen. Bloedtransfusies. Knobbel in haar borst. We appen elkaar regelmatig. We bespreken alles, alles wat maar voorbij komt, een grote intimiteit, wat ben ik haar dankbaar dat ik zo dichtbij mag zijn.

Als therapeut moet je een zekere afstand bewaren terwijl je toch dichtbij blijft. En samen oploopt. Ik raak bij haar die denkbeeldige lijn kwijt. Ik ben in de loop van de jaren zoveel van haar gaan houden dat we vriendinnen zijn geworden. Je kunt daar van alles van vinden en dat vind ik zelf ook maar het is zoals het is. En we zijn beiden dankbaar.

Deze bijzondere vrouw van 38 jaar. Iemand zoals jij of ik en tegelijk een uniek mens, met haar achtergrond, haar unieke kwaliteiten en bijzonderheden. Een in- en inlieve vrouw met een enorm hart.

Ik hoop zo dat we haar nog lang mogen houden in deze wereld. We weten dat haar tijd op aarde beperkt zal zijn.

Er komt een bed in haar woonkamer, ze heeft steeds meer hulp nodig, er komt een rolstoel, er komen dingen die ze niet wil en die confronterend zijn. Het moet. Ze baalt dan even en zet dan de knop om. Ze wil zo lang mogelijk doen wat ze nog kan. Positief zijn. Wat een vrouw!

Ze krijgt het steeds benauwder. Haar tumoren groeien. Ze wil geen scans meer. Ze wil het niet weten. Ze komt weer eens in het ziekenhuis, ze moet aan de zuurstof. We appen er samen over. Ik stel haar wat dingen voor die we kunnen doen om haar minder benauwd te krijgen. Ze zegt: “Dat lijkt me fijn. Ik probeer de knop weer om te zetten. Waar heb ik zelf wél invloed op. En daar mee aan de slag gaan”. We appen nog even en gaan slapen.

Twee dagen later vraag ik haar per app hoe het gaat met de zuurstof. Ik stuur haar nog een meditatieoefening. Een half uur later komt het bericht van haar man: “De zuurstof heeft niet geholpen. Ze werd met het uur benauwder. Op haar verzoek heeft de huisarts haar in slaap gebracht. Een half uurtje later is ze overleden. Ze had er berusting in”.

 

Vaarwel lieve Sylvia!

 

Nu, precies een jaar nadat ik dit verhaal op haar verzoek mocht voorlezen op haar begrafenis, hebben haar man en ik besloten dat dit verhaal openbaar wordt. Dat wilde ze graag. Ze wilde het laatste stuk van haar leven graag met iedereen delen.

 

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).