Op weg naar Chartres

Op weg naar Chartres, een verhaal in drie delen. Hier alle drie onder elkaar…

 

OP WEG NAAR CHARTRES, Deel 1: HET TRECHTEREN VAN HET TOEVAL…

Het begon met dat we de caravan verkochten. Daarna waren we rijkelijk laat met het zoeken naar een nieuwe invulling van onze zomervakantie. De mooiste huisjes bleken bezet. Of we vonden iets wat weer niet aansloot bij de tijd waarin wij naar Frankrijk konden gaan. Want een zomer zonder Frankrijk, dat krijgen wij in ons systeem moeilijk te verwerken!

Toen vond Paul een huisje in de Loire en aansluitend een huisje op een berg in de Auvergne, in het vulkaangebied. Leuk, het toeval had bepaald dat wij gewoon dwars door Frankrijk zouden rijden om van huisje naar huisje te gaan. Wij hadden nog niks in de gaten.

Omdat ik niet meer jakkerend naar mijn vakantiebestemming wil racen, stelde ik een overnachting voor. Ergens op twee-derde. Paul op zoek op het internet, weer veel bezet maar hij vond iets: een chambre d’hôte van een Franse mevrouw, tegen het centrum van Chartres aan. “Oh leuk, nog nooit geweest”, zeiden we. Nog niks in de gaten.

Mensen begonnen te vragen wat we in onze zomervakantie zouden gaan doen. Diverse mensen zeiden dat er met Chartres iets bijzonders aan de hand is. De Cathédrale Notre-Dame de Chartres blijkt tot de beroemdste kathedralen van Frankrijk te behoren. Gebouwd op een krachtplaats, op een heuvel met uitzicht over de stad. Gebouwd tussen 1194 en 1220. En dat deze kathedraal gebouwd is op een kruising van een paar zeer sterke leylijnen. Huh? Wat toevallig. Het daagt mij nog niet echt.

“Wanneer gaan jullie?”, werd gevraagd. “Wij komen op vrijdag daar aan en gaan op zaterdag door naar de Loire”. Er werd ons verteld dat in de vloer van de kathedraal een bijzonder labyrint ligt. En dat iedere vrijdag alle kerkbanken opzij gaan en dan mag je het labyrint lopen. Je loopt heen met een zielenvraag en je loopt terug met het antwoord. “Wat?????” precies op vrijdag, als wij daar zijn? Al deze toevalligheden bij elkaar, dat kan geen toeval meer zijn!

Ineens weet ik het! Als een bliksemschicht komt het binnen! Ons pap, mijn overleden vader, was een groot fan van leylijnen en krachtplaatsen. Daar gingen wij samen vaak naar toe. Hij kon daar uren zonder zuurstof verblijven, zoveel kracht en energie gaf hem dat. Het maakte mij opeens dolgelukkig dat ik ineens het inzicht had: “ONS PAP WIL MIJ DAAR HEBBEN”!!!!!

 

 

OP WEG NAAR CHARTRES, Deel 2: AANKOMST IN CHARTRES…

“Ons pap wil mij in Chartres hebben”! Wat een verrukkelijk inzicht! Het maakte dat ik nog veel meer zin kreeg in deze vakantie.

“Pauhaul, zouden we misschien een dag eerder naar Chartres kunnen gaan? Zodat ik de hele vrijdag in de kathedraal kan doorbrengen?” Paul regelde het.

Ondertussen lees ik in boeken en op internet over Chartres. Hoe kan het dat ik nog nooit van deze speciale plaats heb gehoord? Het is zoiets bijzonders!

Het moment dat wij Chartres naderen, op donderdag 4 augustus 2022, en je al van de verte de Cathédrale Notre-Dame de Chartres boven de stad ziet uitstijgen, gaan al mijn vezels aan. De tranen schieten mij meteen in de ogen. Ik kan even niks zeggen. Wat is ze mooi!

Onze chambre d’hôte-mevrouw blijkt nog niet open te doen dus wij sjouwen met onze rugzakken en tassen de steile trappen op, en smalle steegjes door, richting de kathedraal. Een echte kleine pelgrimstocht! Als we boven zijn, begint het te regenen, uren lang. Wij hadden veel bij ons maar geen regenjas of paraplu, haha. Wij gaan een café in. Op weg naar het toilet zie ik een foto hangen van het labyrint van bovenaf. Weer schieten de tranen mij in de ogen, whohhh, wat een energie.

Omdat ik had gelezen dat het belangrijk is om je helemaal te concentreren op het allereerste moment dat je de kerk binnenkomt, om echt te voelen wat dat met je doet, wilde ik vandaag de kathedraal nog niet in. Paul ging infomeren naar de openingstijden en kaartjesverkoop.

Daarna sjouwden wij terug naar onze chambre d’hôte en aten heerlijk bij ‘La Table de Julie’ in de gezellige binnenstad.

Na een onrustige nacht, wij zijn niet gewend om te slapen in een drukke stad, werden we beloond met een heerlijk ontbijt. Vroeg vertrokken wij weer naar boven om bij de opening van de kathedraal boven te zijn. Bij iedere hoek zagen we haar boven ons uit torenen en majestueus schitteren in het vroege zonlicht. Aangekomen bij de kathedraal, bleken we niet de enigen die vroeg wilden zijn.

De binnenkomst was minder spectaculair dan ik had verwacht. Het zicht op de kerk werd ontnomen door kaarsenrekken en foldertafels en gidsen die klanten zochten. Even doorheen kijken…

…daar zagen we meteen het labyrint! Prachtig! Mensen waren al aan het lopen. Ik hoorde de hoeders van het labyrint in het Frans tegen elkaar zeggen dat het niet druk was. Fijn! Deze mannen hielden op theatrale wijze mensen tegen die nietsvermoedend en al fotograferend het labyrint op liepen. Geen enkel idee wat hier gaande was. “Madame, madame, c’est une labyrint!!!” En met de armen wijd gespreid duwden ze deze mensen terug. Dit was om de mensen die het labyrint liepen niet te storen. Het was best moeilijk om niet steeds te luisteren naar de mannen die iedere keer ‘madame, madame’ riepen.

Paul en ik gingen lopen. Na het labyrint zijn we rustig de kathedraal door gegaan en hebben genoten van de werkelijk overweldigende pracht en praal, de hoogtes, de gebrandschilderde ramen, het licht, de energie en de mensen die in trance staan te kijken.

Nadat we weer buiten kwamen, hebben we de kerk van buiten bekeken en zijn op zoek gegaan naar een fantastisch restaurant waar Paul en ik rustig konden uitwisselen wat we beiden hadden meegemaakt. Na de lunch wilde ik nóg een keer gaan lopen en dat heb ik gedaan. Paul heeft gewacht. Het was weer totaal anders. Morgen, in deel 3, het laatste deel, vertel ik jullie graag inhoudelijk mijn ervaringen.

 

 

OP WEG NAAR CHARTRES, Deel 3: HET LABYRINT…

Een labyrint is een wirwar aan gangen, met maar één weg naar het midden. Dit representeert een reis naar je eigen midden, naar je innerlijk weten. Je kunt op verschillende manieren lopen. Bijvoorbeeld met een vraag, een intentie, in stilte als loopmeditatie, om te gedenken of te eren of als ritueel om jezelf uit de knoop te lopen. Een labyrint is verbonden met transformatie en (weder)geboorte. Het labyrint in de Cathédrale Notre-Dame de Chartres is één van de oudste van de wereld. Gelegd tussen 1194 en 1220. Ik wilde het labyrint lopen met een zielenkwestie, een zielenvraag. Je loopt dan naar het midden met een zielenvraag, in het midden gebeurt dan iets en je loopt terug met het antwoord.

Wekenlang hield ik mij bezig met welke zielenvraag ik zou gaan lopen. Ik zou graag willen dat het zou gaan over hoe ik mijn werk in de toekomst wil inrichten. Mijn therapiepraktijk die enorm druk is, het mediumschap wat steeds drukker wordt. En vooral: wat verlang ik? Hoe kan ik het combineren op zo’n manier dat ik ervan geniet om beiden te doen? Ik besloot dat ik het vaag zou houden en dat ik erop kon vertrouwen dat het mij in het labyrint wel duidelijk zou worden. Ons pap wilde mij hier hebben dus hij zou mij ter plekke ook wel bijstaan. Geen druk pap, haha.

Er was mij door verschillende mensen gezegd dat het fijner is om te lopen op blote voeten of kousenvoetjes. Dus nadat Paul en ik op vrijdagochtend in de kathedraal aankwamen, deed ik mijn schoenen uit en mijn sokjes aan. De vloer zag er prachtig blinkend uit. Hier hadden al heel wat kousenvoetjes gelopen!

Ik start vol verwachting met lopen. Rustig, me bewust van iedere stap. Maar wat is er nou zo bijzonder? Ik voel nog niks. Veel onrust om mij heen. De mannen die ‘Madame, madame’ roepen, nogal wat mensen mét schoenen aan. Ze piepen en kraken. Mensen in tegengestelde richting en ik wil niet uit mijn baan. Hoe kan ik zo aan mijzelf toekomen? Is dit het nou? Mijn benen zijn wiebelig. Heb ik weer. Ik erger me, aan mezelf, aan anderen. Zo loop ik een tijdje door. Ik spreek mezelf toe. Ophouden met dat gedoe. Concentreer je op de vloer, je voeten en wacht gewoon wat er gaat gebeuren.

Op dat moment voel ik de vloer beter. Er stroomt kalmte en rust in mij. Ik lach in mezelf. Dit is veel fijner! Wat is het heerlijk om hier te lopen met al die speciale mensen, die de moeite nemen om naar Chartres te komen. Ik voel verbinding met iedereen.

Mijn zielenvraag raakt naar de achtergrond, die doet er niet toe. Ik krijg binnen dat ik PRECIES goed ben, de dingen PRECIES goed doe, hoe ik het ook doe, wat ik ook doe, het is allemaal PRECIES goed. En als het niet meer goed voelt, dan doe ik het anders tot ook dat weer PRECIES goed voelt. Zo beweeg je van dag tot dag, van moment naar moment, om je helemaal oké te voelen, in verbinding met je ziel en de mensen om je heen.

Wat voelt dit fijn! Ik kom in het midden aan. De onrust is weg. Mijn zielenvraag en -kwestie ook. Het is belangrijk dat ik me met MIJ bezighoudt, met NU, met mijn eigen ziel. Er vliegt even in mij voorbij dat ik ook graag  heling wil ervaren. Als het ergens helend is, dan is het hier. Dan laat ik dat weer gaan. Als iets of iemand mij wil helen, dan gebeurt dat wel.

Ik sta een tijdje in het midden. Er zijn meerdere mensen daar en ik kan me bij mezelf houden. Ons pap, mijn overleden vader, komt bij mij. Of preciezer: ik word me gewaar dat ons pap er is. Dan ga ik teruglopen.

Ik voel ons pap steeds dichter bij me. Ik kan gewoon met hem praten, ik vraag hem zachtjes onder het lopen: “Wat maakte dat je mij hier wilde hebben, pap?” Hij zegt: “Ik zeg dit alles al zo lang tegen je, je wéét het allemaal maar nu wilde ik dat je het zou VOELEN”.

Poeh, daar schiet ik van vol. Om even werkelijk en volledig te VOELEN dat ik helemaal oké ben en dat ik PRECIES goed ben. Dat is zo’n groot geschenk. Het lijkt of er een last van me afvalt. Zo moeilijk is het dus niet. Gewoon voelen dat je helemaal oké bent zoals je bent. Dat is een opdracht aan ons allemaal.

Ik voel me blij en gelukkig. Met dit gevoel loop ik helemaal terug. Dan is daar het einde en ik stap buiten de cirkel.

In stilte doe ik mijn schoenen weer aan. Paul is er al uit. We kijken elkaar aan. We weten dat alles nog wat moet zakken, moet indalen. We nemen de tijd om rustig door onze kathedraal te lopen en te kijken, te ervaren, te genieten.

Weer buiten is het heel zonnig, we knipperen met onze ogen en bekijken op ons gemakje de buitenkant van de kathedraal. We zeggen weinig.

Op een gegeven moment kijken we elkaar aan. Het wordt tijd om een heel goed restaurant uit te zoeken, waar we rustig met elkaar kunnen uitwisselen en goed voor onze inwendige mens te kunnen zorgen. We blijven toch ook bourgondisch en dat is PRECIES goed, hahaha.

We lunchen uitgebreid en vertellen elkaar wat we meemaakten. Beiden ontroerd en regelmatig met tranen in onze ogen. Ik ben zo trots op Paul en op mezelf!

“Ik wil weer terug, ik wil nog een keer lopen”, zeg ik. En we gaan terug. Paul wil wachten en kijken en wat foto’s maken.

Ik doe mijn sokjes weer aan en loop het labyrint weer in. Ik loop wat sneller dan de eerste keer en wat mij vooral erg opvalt deze keer, dat ik een heel ander gevoel krijg bij de lange lijnen. Als ik een halve cirkel loop, als ik de hele lijn kan overzien, dat maakt mij rustig. Er komt binnen dat het in de vorige ronde erg belangrijk was om in het moment en bij mezelf te blijven. Nu zie ik dat het ook fijn is als ik vér kan kijken, verder kan kijken, met een doel bezig kan zijn. Of dat nu in werk of in het leven is, dat is allemaal gelijk. Ergens naar toe bewegen. Het hoeft nu niet concreter te worden, dit is goed, het zet wel iets in gang.

Ik zie dat ik nog een kwart te gaan heb. Het laatste stuk neem ik om ons pap te bedanken. Ik vertel hem hoe waardevol het is dat hij er altijd is, dat ik zijn liefde en trots kan voelen. Dat hij mij hier mee naar toe genomen heeft, dat maakt mij gelukkig. Ik vertel hem dat ik mij graag openstel voor waarin hij mij wil leiden. Ik hoop dat ik het zie.

Ik ben sneller uit het labyrint dan de vorige ronde. Het is klaar. Het voelt rond en ik ben blij. Het is goed geweest. We gaan vakantie vieren!

 

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).