Wat maakt mij gelukkig?

Een prachtige Italiaanse vrouw kwam door de poort. In alles straalt ze Italië uit, schitterend om te zien. Haar zuidelijke charisma voelbaar.

Ze kwam omdat haar man was vreemd gegaan. Een lange relatie, achter haar rug om. Waarom had ze niets gemerkt? Wat ging er gebeuren? Ze wilde hem niet kwijt. Haar leven en toekomst stonden op de grondvesten te schudden. Voor hem had ze Italië achtergelaten. Haar man wist niet wat te doen, wat te besluiten. Ook hij was in de war.

We namen eerst ruimte voor haar verhaal, haar gevoel. We zoomden in op haar jeugd. Waar kom je vandaan? Wat heb je meegemaakt? Hoe heeft dat jou gevormd? Waar wil je naar toe?

Ze vertelde over haar vader die zo jong was overleden en haar moeder had ze ook al verloren. Haar warme jeugd, vol vertrouwen en liefde. Ouders die zielsveel van elkaar hebben gehouden. Hoe kon zij nu toch in iets heel anders belanden? Het maakt haar zo verdrietig.

Met duplo-poppetjes bekeken we wat er van binnen kan gebeuren. En samen zochten we naar betekenis en hoe het voelt. Haar innerlijk gekwetst kind werd zichtbaar en voelbaar. Zo alleen. Onzeker. Een innerlijk kind: “Daar heb ik nog nooit van gehoord maar het voelt zo wáár”.

Ik vertelde haar dat het nu belangrijk wordt dat ze zich bewust wordt van wanneer haar innerlijk gekwetst kind wordt aangeraakt, naar voren komt. En het dan niet bij een ander neer leggen maar er zelf voor te gaan zorgen. Zodat ze kan helen in jou en op mag groeien in veiligheid. De tranen schoten haar in de ogen en daardoor ook bij mij. Bij mij wordt er dan ook iets aangeraakt. We schoten in de lach toen ze zelf een tissue nam en er mij ook eentje aanbood.

Ze nam foto’s van de verschillende scènes van de Duplo-poppetjes om het er met haar man over te gaan hebben. Om samen te onderzoeken hoe ze hun eigen patronen helder kunnen krijgen en daarmee die van elkaar. Om elkaars innerlijke gekwetste stukken te leren kennen en elkaar te helpen zonder het van elkaar over te nemen.

Ze ging met haarzelf aan de slag en liet haar man meer los. Hij moest zijn eigen proces doen. Haar man werd bewust van wie en wat hij zou verliezen en kwam tot rust. Hij kwam weer in contact met zijn liefde voor haar. Hij koos voor haar. En zij voor hem. Dan is het nog niet meteen goed maar er was weer basis om door te gaan.

“Wat maakt mij gelukkig”? en “Waar verlang ík naar”?, werd een vraag die duidelijk maakte dat ze nooit had geleerd haarzelf te voeden met aandacht en liefde. Dit wil ze leren! Dus spraken we af dat ze zou gaan opschrijven wat haar concreet gelukkig maakt en dat ook gaan dóen.

“Het gaat veel beter met mij”, zegt ze als ze de keer daarna binnen stapt. “Door inzicht. Ik wil meer alleen doen. Gewoon met mezelf zijn”. Er wordt besproken hoe ze dat concreet vorm gaat geven in het volgende jaar.

Verder kijken we terug op de afgelopen periode. Het gaat goed met haar en haar man. Afgelopen jaar was het jaar van de problemen in de relatie, daar inzicht in krijgen en verder bouwen.

“Komend jaar wil ik veel dieper met mijzelf gaan werken, mijn innerlijke kracht kunnen voelen”. Ik doe haar daar een aantal voorstellen voor, om diepgaand met hypnotherapie te gaan werken. Ze vindt het helemaal goed. Heerlijk om zo te mogen samenwerken.

Ze omhelst me hartelijk bij het afscheid. “Bedankt hè?”.

Als ik haar naar buiten begeleid, draait ze zich altijd nog even om. Ik wacht daar op want dan werpt ze me zo’n lief, hartelijk Italiaans kushandje.

We lachen naar elkaar en ik voel de warme verbinding. “Tot volgend jaar”!

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).