Duizend-en-een-nacht

Iedere sessie mediumschap is anders. Overigens voor de mensen die graag willen weten wat een medium doet: een medium maakt contact met overleden dierbaren en zorgt voor bewijsbare informatie die de ontvanger herkent.

Er kunnen verschillende Spirits komen. Ze kunnen veel of weinig bewijzen geven. Zich bij één bewijs houden en dat steeds verdiepen of herhalen. Of ze geven van alles en nog wat door. Ze kunnen beelden laten zien of gevoelens laten voelen, geuren laten ruiken of geluiden laten horen. Ook van belang is of ik in een goede flow zit of dat het lastig is om contact te houden. Ik weet van te voren nooit wat ik kan verwachten maar soms ontvouwt zich een verhaal als een indrukwekkend sprookje, zoals dit…

Er kwam een man door voor de vrouw die bij mij was. Deze man had zo’n donkerbruine ogen dat ze wel zwart leken. Ik had het gevoel dat ik erin kon verdrinken en tegelijk voelde ik sterk dat ik mij nederig moest opstellen en sloeg mijn ogen neer. Hij beschreef het huis waar hij woonde. Een groot kasteelachtig huis, met minimaal één torentje, vele kamers en ruimtes, marmeren vloeren, mozaïek, tegeltjes en accenten van goud. Echt een huis uit een sprookje van Duizend-en-een-nacht, in een land hier ver vandaan!

Hij vertelde mij dat hij het belangrijk vond om alle mensen die in zijn huis woonden, onder zijn vleugels te houden, ik zag vele mensen, diverse gezinnen, bij elkaar in het mooie huis. Hij liet me voelen dat godsdienst en normen en waarden erg belangrijk voor hem waren en dat hij graag had dat iedereen zich daaraan hield. De vrouwen bleven voornamelijk thuis. Hij liet zich aan mij zien in een lang gewaad tot op de grond maar als hij het huis verliet, was hij in een pak.

Hoewel ik eerst twijfelde of het een oom of een opa was van de lieve vrouw die bij mij zat, voelde ik steeds duidelijker: het is opa. Op mijn vraag of het klopt dat ze een opa in de spirituele wereld had die in zo’n mooi huis woonde, zei ze: “Ja”. Ze hield zich keurig aan mijn opdracht om alleen te antwoorden met: “ja”, “nee”, of “weet ik niet”. Ze herkende alle beschrijvingen die ik gaf.

Vervolgens zag ik beelden van de schitterende tuin. Prachtige betegelde paden en weelderige, groene planten en bomen. Echt een oase. Ik zag een grote en mooie kooi en daarin beesten maar ik wist niet precies welke beesten, wellicht een aap. Maar vooral zag ik kaketoes en papagaaien heen en weer vliegen, met schitterende kleuren. Een klein meisje liep in de tuin en stond naar de vogels te kijken. Op mijn vraag of zij dat kleine meisje was, zei ze: “Ja”.

Toen begon opa te vertellen dat zij naar Nederland was gekomen en hij wist dat ze hier was gaan studeren en carrière had gemaakt. Dat was in zijn land nooit mogelijk geweest, dat vond hij geen prettig idee voor vrouwen. Maar nu hij was gestorven en haar hier kon zien, kon hij toch toegeven dat zij, ondanks studie en carrière, een keurige vrouw was gebleven. Sterker nog: hij wilde haar ondersteunen en bemoedigen, zijn trots laten zien! Dat was ontroerend en tegelijk grappig, dat hij ons dit beiden, als twee westerse vrouwen, zo liet voelen.

Opa bleef steeds terugkomen, hij liet me nog voelen hoe de laatste fase van zijn leven was geweest, met veel pijn en misselijkheid, hoe hij zich had teruggetrokken omdat hij niet wilde dat mensen konden zien hoe hij aftakelde. Hij gaf me aan dat hij kanker had gekregen en langzaam uit het leven was weggegleden. Ook dat klopte allemaal.

Als laatste liet hij zien dat hij ook nu nog dicht bij haar is. Hij had het over een speciaal voorwerp, kleurrijk en glad. Ik dacht dat het iets was voor een ritueeltje omdat het zo speciaal voelde. Naderhand bleek het om een tasje te gaan, wat zij als enige voorwerp mee had genomen, toen zij als meisje uit haar land van herkomst moest vertrekken. Zij vertelde mij dat ze enige tijd geleden was begonnen met zich te verdiepen in haar achtergrond. Daarvoor had ze het tasje bij haar moeder opgehaald, het is kleurrijk en glad.

Wauw, wat een bijzondere ontmoeting! Ik was gewoon even daar, in dat verre land, met dat mooie huis, in de warmte en met de geluiden en geuren van dit land. En nog veel belangrijker: zij was er ook! En het was zo mooi dat opa zo duidelijk voor haar doorkwam en haar al deze dingen van vroeger vertelde, die herinneringen van toen ze daar nog woonde, voordat ze naar Nederland moest komen. En ook zo prachtig: dat hij er ook nu is en kan zien wat ze doet!

Die avond stuurde ze mij een mail om nogmaals te bedanken. Ze schreef hoe indrukwekkend ze het had gevonden. Met groot impact. Heel bijzonder. Dat ze er stil van was.

Bij het bericht stuurde ze een foto. Van haarzelf als klein meisje en achter haar haar twee tantes en haar opa. Een opa met zo’n donkerbruine ogen dat ze wel zwart lijken en je kunt er wel in verdrinken!

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).