Burn-out

Hoe heel je die wond?

Ze had al geruime tijd een burn-out. Bij de psycholoog had ze handvatten gekregen. Maar ze hadden alleen gekeken naar hoe ze het nu moest redden en ze voelde sterk dat er iets van vroeger uit meespeelde waar ze niet de vinger op kon leggen en wat niet aan de orde kwam. Daarnaast vond ze dat er een snoertje niet aangesloten was van haar hoofd naar haar hart en ze kwam naar mij.

Omdat haar behoefte was om uit te zoeken waarom zij af en toe in haar leven in een overspannen situatie terecht kwam, deden we diepgaand onderzoek naar vroeger. Ik geloof sterk dat mensen zelf heel goed weten waar we naar toe moeten. Ze had zelf een beeld en ging met haar ouders in gesprek. We keerden haar zwangerschap, bevalling en jeugd binnenstebuiten en dat leverde veel helderheid op.

Zonder haar ouders de schuld te willen geven (het was gewoon zo gelopen) benoemden we haar wond. De wond dat er nooit echte aandacht voor haar was geweest omdat haar zus alle aandacht nodig had. Om het haar ouders niet te moeilijk te maken, was ze zich stil gaan houden en gaan pleasen. Dit overlevingsmechanisme heeft ze haar verdere leven ingezet. Haarzelf opzij zetten en doen wat anderen van haar verwachten zonder zich te bekommeren om haar eigen grenzen en haar eigen verlangens.

Vandaag sloten we de onderzoeksfase af. Maar alleen onderzoek is niet genoeg. Nu de heling. Hoe kun je het veranderen? Inzetten in je dagelijks leven? De wond was helder en zichtbaar. Ze had nooit voldoende aandacht en liefde gehad die een kind nodig heeft om een sterke basis te krijgen in het leven. Dat kleine gekwetste meisje leeft nog steeds in haar. En wordt in het leven nu keer op keer aangeraakt. En als dat kleintje wordt aangeraakt, treedt onmiddellijk en zonder nadenken het ‘please-mechanisme’ in werking. Met als gevolg overbelasting, geen aandacht voor haarzelf.

Ik liet met duplopoppetjes zien hoe dat werkt. Een groot poppetje voor haar volwassen zelf, die in balans is en zich gelukkig voelt. Dat kon ze af en toe ook voelen, bijvoorbeeld op vakantie of als ze met een mooi boek op de bank zat. Dan een klein poppetje, haar gekwetste deel, dat kleine lieve meisje, wat zo alleen was geweest. En dan een symbool voor de pleaser. En we schoven met de poppetjes om het patroon helder te krijgen. Ik legde uit dat het nu belangrijk is om zélf voor dat kleintje te gaan zorgen en hoe ze dat zou kunnen doen.

Gedurende de hele sessie moest ze zo hartverscheurend huilen, het was zo wáár en ze voelde zo van binnen dat het hier om ging. Ze zei: “Wat je nu zegt, heb ik eigenlijk altijd al gevoeld van binnen maar ik kon er niet bij, ik was me er niet bewust van en kon er geen woorden aan geven”.

We spreken af hoe ze zelf aan de slag kan gaan om haarzelf te helen van die diepe wond. Ik geef haar het kleine poppetje mee, als symbool voor haar gekwetste kind. Zodat ze iedere keer als ze bewust is van het triggeren van haar wond, ze het poppetje even vast kan houden om gerust stellen. En dat ze kan voelen dat ze het vanaf nu samen kunnen doen. Vanaf hier start het helingsproces.

Bij het afscheid omhelzen we elkaar en ik geef even extra aandacht aan dat lieve meisje die ik zo goed kan voelen en in haar woont. Het trilt nog na bij mij, van binnen, door het gevoel dat we echt bij de kern zijn gekomen en hoe mooi dat is.

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).