Zwangere dochter
Ze kwam bij mij omdat haar man na een kort ziekbed gestorven was. Nadat de diagnose was gesteld, was hij in 6 weken overleden. Er was al veel aan voorafgegaan. “Ik krijg het nog niet op de rit, mijn hoofd zit vol en ik loop over. Ik denk dat het verstandig is dat ik er mee aan de slag ga”.
We nemen alle ruimte voor haar verhaal en wat er allemaal gebeurd is. “Die bange ogen van mijn magere man”. Ze hadden niet meer kunnen praten over wat er te gebeuren stond. Hij wilde het niet weten. Wat was dat moeilijk. Ze vertelt over de laatste jaren van hun huwelijk, het was niet altijd even gemakkelijk geweest. Ze voelt dat dit een kant aan haar verhaal is waar ze niet mee naar buiten durft en het voelt als een opluchting dat ze het kwijt kan. Dat er een plek is waar ze alles mag delen.
We duiken verder haar jeugd in. Wat ze heeft meegemaakt, wat haar verwond heeft en hoe ze daar mee is gaan dealen. Hoe haar overlevingsmechanismen zijn. Door onze gesprekken leert ze beter voor zichzelf te zorgen en ruimte te creëren. Er wordt aandacht besteed, met een oefening, aan het ‘karmisch overdragen’ van alles wat ze heeft aangenomen en overgenomen van haar vader, haar moeder en haar man. Dat geeft ruimte en lucht op.
Het is zo belangrijk om op te ruimen want er staat iets belangrijks te gebeuren in haar leven: ze wordt voor de eerste keer oma!
Ik vertel haar over de nieuwste inzichten en onderzoeken naar hechting van een baby. Over dat alle gevoelens van moeder door de navelstreng naar het kindje in de baarmoeder gaan. Hoe belangrijk het is dat zwangere vrouwen rustig en met zo min mogelijk stress hun kindje dragen. Dat is natuurlijk niet altijd zo goed te regelen en we bespreken de zorgen over de gevoelens die de dood van haar man, en dus de vader van haar dochter, hebben losgemaakt, en nu bij het kindje terecht kunnen komen. En hoe je, bij en na de bevalling, hier liefdevol mee om kunt gaan om het kindje zo goed mogelijk te laten hechten.
Ze is zo blij om hier meer van te weten en handvatten te hebben. “Wat fijn om dit te bespreken, Noor. Ik heb 3 weken vrij genomen om er na de bevalling helemaal voor haar te kunnen zijn en dit helpt mij”. Als je het dan hebt over die nieuwe inzichten, dan schiet je automatisch terug naar ‘Hoe heb ik het gedaan?’ en ‘Hoe is dat bij mij eigenlijk verlopen en toen ik geboren werd?’
Ze benoemt een aantal voorvallen waardoor haar dochter vroeger heel veel heeft gehuild. De eerste keer moeder worden, ze was er zo onrustig van geworden. Ze wist niet goed om te gaan met haar huilende dochter. Met de kennis van nu raakt het haar met terugwerkende kracht zó. De tranen schieten in haar ogen. “Dat heb ik helemaal niet goed gedaan. Hoe heb ik mijn dochter zo’n pijn kunnen doen? Dat wilde ik helemaal niet”.
We verzachten het verdriet door naar de omstandigheden van één, twee generaties terug te kijken en tegelijk is het nooit te laat om er alsnog iets aan te doen. Ik stel haar voor dat ze met haar dochter gaat praten. Dat ze vertelt wat ze over zichzelf heeft geleerd en tegen haar dochter kan zeggen: “Dat heb ik niet goed gedaan, het spijt me. Want nu zie ik wat dat met jou gedaan heeft. Het lag niet aan jou, het lag aan mij, aan mijn onrust, aan wat ik meemaakte”. Ze vond het zo’n goed idee! “Je bent een wijze vrouw”, zegt ze tegen me. En: “Dat ga ik zo snel mogelijk doen! Ik wil doorbreken wat er al generaties wordt gedaan in mijn familie want ik wil graag dat het voor mijn kleinkindje anders wordt!” Ik ben zo trots op haar want daarmee geeft ze erkenning aan haar dochter en waar haar dochter het zo moeilijk mee heeft gehad. Er valt van alles op zijn plek en ze benoemt steeds meer dingen die ze uit de wereld wil helpen. Ze zal alles met haar dochter gaan bespreken om haar dochter te erkennen in haar gevoel en de weg vrij te maken voor haar dochter om met meer zelfvertrouwen en liefde haar kindje te ontvangen.
We zijn beiden ontroerd. Wat is het prachtig als een moeder over haar eigen schaduwen heen kan stappen, om haar dochter een betere start als moeder te geven. Hier heb ik zoveel respect voor! Lieve moeder en dochter, die straks oma en moeder zijn, wat is het fijn om van de zijlijn te zien, dat ná en ín een hele moeilijke periode van verdriet en rouw, liefde bergen kan verzetten.
Ik wens jullie alle geluk van de wereld!
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
