Vader

Ze kwam bij mij nadat ze zoveel lichamelijke klachten had, dat ze naar de huisarts was gegaan. Stress, hartkloppingen, hyperventileren. Het werd haar allemaal teveel. Ze moest iets gaan doen.

Ik nodigde haar uit om haar verhaal te vertellen en dat deed ze. Haar moeder stierf toen ze 28 jaar was en ze heeft geen broers of zussen. Ze groeide op in een leven waarin vader en moeder altijd werkten. Ze voelde zich vaak alleen. Pas toen ze trouwde en kinderen kreeg, werd de band met haar moeder beter. Ze was een geweldige oma voor haar kinderen!

Het verlies was dan ook groot toen haar moeder plotseling stierf en ze miste haar verschrikkelijk. Gelukkig had ze haar vader nog. Hij zocht veel steun bij haar. Samen op vakantie met hem, op zondagen samen eten, het was zo fijn.

Maar vader kon niet tegen de eenzaamheid en vond al snel een andere vrouw. Ze had 4 kinderen en vader richtte zich ineens helemaal op zijn nieuwe gezin en mijn cliënte deed haar best om erin te passen.

Haar vader trouwde opnieuw en zij kwam bij hem wonen. Haar ouderlijk huis werd ingenomen door de nieuwe vrouw, alles veranderde en er hingen overal foto’s van de pubers en later de kleinkinderen van de nieuwe vrouw. Alles wat haar herinnerde aan haar moeder verdween. Ze miste de foto van haar moeder.

Er deden zich allerlei gebeurtenissen voor waarin mijn cliënte zich altijd als vijfde wiel aan de wagen voelde. Alle aandacht ging uit naar de kinderen en de (inmiddels) kleinkinderen van de nieuwe vrouw. Ze vond het steeds moeilijker om daarnaartoe te gaan. Ze wilde zo graag contact met haar vader maar als ze eerlijk was, was er dat niet meer, de kloof werd steeds groter en sleepte als een steen achter haar aan.

Het moment kwam dat ze voelde dat ze het niet meer wilde. Dat ze daar niet meer naar toe wilde, dat ze niet meer kon doen alsof. Het duurde al zo lang. Al meer dan 20 jaar had ze zich geplooid. Ze was diverse gesprekken aangegaan maar had nooit echt een grens gesteld. Er veranderde niets. Ze wilde haar grenzen echt aangeven maar ze durfde niet.

Ik luisterde naar haar verhaal, stelde vragen en we bespraken wat we allemaal konden doen om met haar behoefte aan grenzen stellen aan het werk te gaan. Als laatste zei ik: “En tegelijk kunnen we uren praten en sessies vullen maar het komt er uiteindelijk op neer dat jij de enige bent die het echt moet gaan doen”.

In de tweede sessie zouden we verder onderzoek gaan doen en er dieper induiken. Maar ze kwam binnen en zei dat ze zoveel te vertellen had en dat er zoveel gebeurd was. “Ik heb de stap gezet”! De laatste zin van de vorige sessie had haar getriggerd en ze was het gesprek aangegaan. Ze had tegen haar vader en zijn vrouw verteld hoe ze zich voelde, hoe ze zich al die jaren gevoeld had. En dat ze hulp had gezocht en dat ze besloten had dat ze niet meer naar hun huis wilde komen. Dat ze geen contact meer wilde op deze manier. Dat ze graag wilde dat haar vader regelmatig naar haar toe zou komen.

Het was zó spannend. “Ik was zo bang om hem helemaal kwijt te raken en hem nooit meer te zien en ik was ook bang dat het misschien zijn nieuwe huwelijk zou kosten want ik wilde ook dat hij gelukkig zou zijn”. De nieuwe vrouw was boos geworden en had tegen haar geschreeuwd. Haar vader was aangedaan. Dat zijn dochter hulp was gaan zoeken, dan moest het wel slecht met haar gaan, dat vond hij heel erg.

Vanaf toen kwam hij iedere zaterdagochtend en hadden ze het over leuke alledaagse dingen en niet meer alleen over de kinderen van zijn nieuwe vrouw.

Mijn cliënte en ik bekeken de situatie met Duplo-poppetjes en we concludeerden dat het kleine meisje van vroeger had geleerd om te gaan ‘pleasen’ en dat je daar heel ver in kon gaan. Dat kleine meisje woont nog steeds in haar en werd steeds getriggerd. Haar ‘please-gedrag’ maakte haar doodongelukkig en ze deed het overal en steeds weer opnieuw. Ik vroeg haar om haar ‘please-gedrag’ als wake-up-call te zien. Om te voelen of dit dan de situaties zijn waarin er over haar grenzen wordt gegaan en vervolgens om dan haar gevoel te volgen.

De derde sessie brak aan en ze vertelde hoe haar grote stap tot opluchting had geleid. “Ik heb het goed gedaan, ik hoef niet meer naar hen toe, het kwartje is gevallen”. Ze beschreef ook andere situaties van de laatste weken waarin ze haar grenzen met groot gemak had kunnen aangeven. “Je moet gewoon je gevoel volgen en aangeven wat je wilt”. Wij schoten er beiden van in de lach.

Het was een ommekeer in haar leven en ze voelde zich zo goed. De lichamelijke klachten waren als sneeuw voor de zon verdwenen en ik zei dat dat de test is. “Het lijf is zo wijs. Als je nog wel klachten had gehad, dan had het niet geklopt”. Maar het klopte wel.

Wij besloten lachend om de intake te laten voor wat hij was, om de rest van de sessies te schrappen want het was gewoonweg klaar. Nog een sessie over een paar maanden, voor de zekerheid, om vinger aan de pols te houden maar nu hoeft er niets meer. Ook eens heerlijk om te merken dat het heel snel kan gaan. Wij zijn er alle twee blij mee.

“Ik laat het gewoon bij hem en concentreer me alleen nog maar op onze vader-dochter-relatie. Het is gewoon goed zo. Wat er later nog gaat komen, dat zie ik dan wel maar ik laat nooit meer zo over mijn grenzen gaan. Ik blijf voortaan bij mijn eigen gevoel”.

Een paar maanden later voelt ze nog steeds dat er een last van haar is afgevallen. Haar vader en zij hebben samen een nieuw evenwicht gevonden. Wij bespreken dat er eens een tijd zal komen dat haar vader hulpbehoevend zal worden en wat dan? Mijn cliënte is er niet bang voor. “Dan bekijk ik dan wat er mogelijk is”.

Op mijn vraag of ze in allerlei andere situaties nu ook beter voor zichzelf kan opkomen, zegt ze: “Dat gaat heel goed! Als je daar eenmaal aan geroken hebt…!” We schieten beiden flink in de lach om deze uitspraak. Hoe fantastisch is het als iemand zulke stappen zet en het zoveel gemakkelijker kan krijgen met zichzelf!

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).