Uitleggen aan die kleine

Hij kwam via zijn vriendin bij mij. Ze hadden nogal eens botsingen met elkaar en hij voelde zich zo vaak niet gezien. Terwijl hij met zijn verstand goed wist dat hij het met deze vrouw beter had dan met eerdere vrouwen. “Ik heb al zoveel hulp gehad en op dat moment heb ik wel dingen gehoord maar het is nooit in mij opgelost, ik ga steeds weer terug naar af. Ik wil verwerken wat vroeger nooit is gedaan en leren omgaan met tegenslagen en negatieve dingen. Het is zo moeilijk want ik voel geen liefde voor mezelf”.

Hij vertelt mij wat er allemaal is gebeurd in zijn leven. Het afscheid nemen van zijn opa, zijn twee liefdes die hem verlieten: moeder door de dood en zijn vrouw door een scheiding, alles in twee maanden tijd, hij heeft weinig contact met zijn zoon. Op mijn doorvragen vertelt hij dat hij toen een zelfmoordpoging heeft gedaan. Daarna kwam hij in de crisisopvang terecht. “Ik ken mezelf niet, ik loop overal tegenaan, dat frustreert mij enorm, ik heb geen controle meer. Dit heeft impact op alle relaties. Ik ben bekend met depressiviteit, al zeker drie periodes in mijn leven en ik ben nu 46 jaar”.

We praten door over wat er in de afgelopen jaren is gebeurd en we pluizen diepgaand uit wat er vroeger allemaal is voorgevallen. Hoe hij zijn leven heeft aangetroffen. Van daaruit zoeken we naar diepliggende thema’s, levensthema’s. Dieper dan hij ooit heeft gedaan.

Er is een bijzonder en ontroerend moment als hij een keer bij het verlaten van de praktijk omkijkt en mij ziet staan, en dat hij ineens in een flits zijn overleden moeder ziet. Dat geeft hem en mij een goed gevoel.

Hij heeft nog nooit EMDR gehad, in al zijn psychische hulp niet. Dat verbaast mij en het biedt tegelijk perspectieven. Als ik hem uitleg geef, staat hij er helemaal voor open. In het verleden is hij altijd volgestopt met medicijnen. Dat wil hij niet meer. Hij wil het nu echt goed én zelf doen.

Vanuit zijn hoofdthema starten we met EMDR, met het diepgaand aanpakken van wat er in zijn emotiebrein vastzit. Dat is pittig, verwarrend en emotioneel. Hij heeft er veel aan dat we in EMDR regelmatig bij zijn innerlijk gekwetst kind uitkomen en daar mee werken. Zo nieuw voor hem. Ik vind het prachtig hoe hij zo serieus en liefdevol wil zorgen voor dat kleine jongetje, dat hij zoekt hoe hij het kan doen om deze kleine te zien, te beschermen en lief te hebben. En dat het hem af en toe lukt.

Al in de tweede sessie EMDR voelt hij een glimp van liefde voor zichzelf, dat raakt hem enorm. “Dat is ongelofelijk, die kracht”! We gaan door en werken hard aan alles wat er speelt.

Onlangs moest hij op reis. Daar was iets wat hem erg raakte. Hij had gemakkelijk weer in depressief gedrag kunnen zakken of een pistool kunnen pakken maar hij voelt vanuit heel diep van binnen dat hij het anders gaat doen. Dat hij het zélf wil doen in zijn leven. Dat hij zelf zorg wil dragen voor de gekwetste delen in hem. Dat voelt als een grote verandering.

We gaan na zijn reis terug naar dáár waar hijzelf het gevoel van heeft dat alles begonnen is: de dood en uitvaart van zijn opa. Het was de eerste keer dat hij de dood van nabij meemaakte en niemand legde hem iets uit. Hij voelt daar boosheid en verwarring bij. We zetten ons schrap voor wat er komen gaat maar hij zegt rustig, na de eerste lange set EMDR, met zijn ogen gesloten: “Het klinkt gek maar ik ga het gewoon zelf, als volwassen man, uitleggen aan die kleine. Ik zorg gewoon zelf voor hem”. Jee, dit was de eerste keer dat hij helemaal uit zichzelf zorg kon dragen voor zichzelf. Dat ontroerde ons beiden zeer. Hij moest ervan huilen.

Hij zegt: “De wereld wordt lichter, ik ben door het ergste heen. Er is nog genoeg werk aan de winkel maar ik sta ervoor open. Dat ik huil, is van ontlading, van positieve energie”.

Bij het afscheid zeg ik: “Jeetje, wat ben ik trots op je”. Hij zei onmiddellijk: “Ik ook” en daarbij schoten meteen weer de tranen in zijn ogen vanwege dit hele nieuwe goede gevoel.

We weten het allebei. Er is nu echt verandering ingezet, hij neemt zelf verantwoordelijkheid voor zijn leven door het gekwetste gevoel uit zijn jeugd serieus te nemen. Door liefdevol zélf te zorgen voor dit kleine jongetje, wat nog steeds in hem woont. Zijn wereld zal lichter zijn.

Als ik een dag later de schriftelijke toestemming van hem krijg voor het plaatsen van het blog, ondertekent hij met: Groetjes, kleine en grote … (naam).

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).