Tatoeage

Ze had een moeilijke start in het leven. Bij haar bevalling en in de eerste tijd van haar leven liep het niet allemaal even gemakkelijk. Daarover zal ik hier niet uitweiden. Toen ze als peuter lang in het ziekenhuis kwam te liggen, onder akelige omstandigheden en zonder ouders, werd haar gevoel van veiligheid pas echt op de proef gesteld.

Ze werd angstig. Bang voor van alles en nog wat. Altijd onveiligheid voelen. Angst- en paniekaanvallen die haar helemaal overspoelden. Ze wist niet wat te doen.

Toen wij samen aan de slag gingen, vroeg ik door naar de start van haar leven. Ze wist hier weinig van. Ze ging op onderzoek uit, met name bij haar moeder. Het werd steeds helderder dat alles met het thema onveiligheid te maken had. Dit was nieuw voor haar om het zo te benoemen. Ze had zich eerder alleen gericht op de angsten.

Onveiligheid, daar zo jong mee geconfronteerd worden, daar word je heel alert op. Je staat er steeds op ‘aan’. Je lijf weet het als er weer onveiligheid is en gaat zich roeren. Allerlei lichamelijke klachten. Als je hier niets aan doet, kan het steeds erger worden. Dit was bij haar gebeurd. Haar leven werd er volledig door in beslag genomen. Ze had al van alles geprobeerd maar tot nu toe met weinig resultaat, zo vertelde ze me.

Wij besloten samen om EMDR toe te gaan passen, op dit thema onveiligheid. We namen haar leven door en benoemden de ergste situaties van onveiligheid uit haar leven. Hier deden we EMDR op.

De eerste keer was heel heftig. Ze kwam ter plekke in een hevige paniekaanval terecht. Ik kreeg haar weer tot rust door haar vast te houden, te laten knijpen in mijn handen, op haar in te praten en EMDR toe te passen. De tweede keer ging het al wat beter en daarna wist zij voorbeelden te noemen van verbeteringen in haar dagelijks leven. Zo gingen we door en in EMDR nam ik ruim de tijd om het kleine meisje in haar te laten helen, het kleine meisje wat zoveel heeft meegemaakt. Niemand heeft de schuld maar dit meisje heeft wel het leven zo aangetroffen. Dus het is heel belangrijk dat dit kleintje gezien wordt door mijn cliënte, als volwassen vrouw. In EMDR kun je dat heel diep voelen.

Zo gaan we door en het gaat steeds beter met haar, ook in het dagelijks leven.

In de afgelopen sessie vertelde ze me iets wat mij erg ontroerde. Ze vertelde me dat ze een afspraak had gemaakt om een tatoeage te laten zetten. Een tatoeage op haar pols, met een afbeelding van haarzelf als klein meisje. Met haar handje omhoog zodat zij dat, als volwassen vrouw, kan vastpakken. Zodat ze haar kleintje altijd in beeld heeft. Als eerbetoon, vol liefde. Wauw!

p.s. eind juli krijg ik de foto van de tatoeage, die wordt hier dan toegevoegd.

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).