Schuldig
Ze had al wat achter de rug in gezondheidsland en daardoor niet veel vertrouwen dat therapie lang zou kunnen helpen. Ze was alle papieren invullen zat en het steeds nadenken. Doordat haar moeder mij kent, wilde ze nog wel een poging wagen voor een ander soort therapie.
We maakten snel een afspraak want de zorgen waren groot. Ik zag een jonge vrouw binnenkomen die erg wit zag, naar beneden keek, en somber was.
Samen met haar moeder, die er de eerste sessie bij was, brachten we haar klachten en problemen in kaart. Meteen vroeg ik ook honderduit over de zwangerschap en eerste tijd van het leven van mijn cliënte. Gegevens die zo bepalend zijn voor iemand en die ons later nog zouden kunnen helpen.
Het aller moeilijkste was voor haar dat ze zich ontzettend snel schuldig en verantwoordelijk voelt. Niet in de laatste plaats ingegeven door haar broertje met een ernstige ziekte. Ze was vooral heel goed gaan zorgen voor anderen en niet voor haarzelf. Erger nog, ze was depressief geworden en ging haarzelf krassen (beschadigen).
We zijn aan de slag gegaan met aan de ene kant onderzoek naar wat er allemaal speelt en de problemen in kaart gebracht. En aan de andere kant zijn we ook meteen concreet aan het werk gegaan, om haar zo snel mogelijk een gevoel van hoop te geven. Dus we wisselden gesprek af met echte ervaringen zoals trance, werken met hoog gevoeligheid, DAS (depressie in awareness space) en hele concrete afspraken: doelen stellen in plaats van jezelf straffen met krassen. Ook gingen we heel praktisch te werk om het krassen te laten stoppen. Dat lukte! Ze zei: “Ik voel nu voor het eerst dat er echt wat met me gebeurt, ik heb er nadien ook last van en het werkt door”. Een heel goed teken, vonden wij samen, al was het niet altijd leuk.
In een sessie met vloerankers (systemisch werk) werd veel duidelijk. We besloten om aan het eind van de sessie haar moeder erbij te roepen (die altijd trouw op haar wachtte), om zo meteen te delen wat de inzichten waren en te bespreken hoe er in het gezin mee om te gaan. Dat was helder en mooi!
Toen mijn cliënte wat stabieler was, stapten we over op EMDR, op het schuldig en verantwoordelijk voelen. Dit ging er pittig aan toe en de eerste keren voelde ze zich totaal gevloerd na de EMDR-sessies. Maar wel vooruitgang!
Ze presteerde het om in heel dit proces haar toetsen goed te maken en zich klaar te stomen voor de examens van de middelbare school. Jee, wat ontzettend goed! Ze gaat ook iets moois doen met haar moeder: de Alpe d’HuZes op voor haar broer. Toen ik besloot haar daar mee te sponsoren, vroeg ze een foto van mij omdat ook ik kanker heb gehad. Zodat ze mij ook mee de berg op kunnen nemen. Dat ontroerde mij hevig.
In de laatste sessie hebben we alles afgerond. Haar moeder kwam vertellen dat ze thuis tevreden zijn, dat ze een dochter ziet die weer van alles onderneemt en vrolijker is. We spreken af om lekker te gaan leven en als ze voelt dat het niet goed gaat, om meteen aan de bel te trekken. We gaan ervan uit dat dat niet nodig is. Maar wel welkom!
Toen ze binnen kwam, gaf ze haar leven een 3 en nu een 8 à 8½, een fantastisch resultaat. We hadden het erover hoe ze dat zelf nog wat kan optrekken de komende tijd, daar had ze heldere gedachtes over. Ik vroeg haar of ze nog iets wilde zeggen: “Bedankt”, zei ze. We schoten samen in de lach.
Bij het afscheid vertelde ik haar dat ik het fijn vond om met haar samen te werken en dat ik haar zo’n leuke meid vind. Ze zei: “Ik jou ook”. We schoten weer samen in de lach.
Wat een kanjer. Ik ben zo trots op jou!
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
