Pretzel

Twee jaar geleden kwam ze voor een aantal sessies naar mij.

Ze had op jonge leeftijd borstkanker gekregen en dat had haar flink aangegrepen. Op fysiek en mentaal gebied had ze een grote klap gekregen en haar zusjes vroegen mij om hulp.

We hadden diverse gesprekken en pasten hypnotherapie toe. Waardoor ze het gevoel had dat ze weer door kon gaan. We spraken af dat ze terug kon komen voor EMDR als het niet beter met haar zou gaan.

Dat deed ze, terugkomen. Twee jaar later. Ze vond dat het best goed met haar ging en dat ze haar leven redelijk had opgepakt. Maar die angsten. Vertrouwen hebben bleek heel moeilijk en ze voelde ieder pijntje en iedere klacht. En werd dan bang.

We doken de diepte in en onderzochten haar leven, Vanaf het allereerste begin tot nu. Er was meer aan de hand dan ‘alleen het krijgen van borstkanker’. Ze bleek zich in haar leven vaak ongewenst en buitengesloten te voelen. Hier besloten wij EMDR op te gaan doen.

Eén van deze sessies ging over Pretzel, de hond van haar zus. Mijn cliënte was dol op deze hond en de hond was een enorme steun en toeverlaat geweest tijdens het proces van borstkanker krijgen en alle behandelingen. Zo’n vrolijke hond, met alles superblij en gewoon levend in het Nu.

Pretzel werd ziek en ging dood. Dat was verschrikkelijk voor haar want: “Hij was mijn liefste maatje die me letterlijk elke dag meenam naar buiten, de natuur in, ook tijdens mijn ziekteproces. Hij leidde de weg, ik volgde hem”. Ze zag nog alles haarfijn voor zich: de zieke Pretzel, het afscheid nemen, de troost die hij altijd gaf, het wandelen samen. Tijdens EMDR huilde ze heel veel. Zoveel verdriet kwam eruit. Hartverscheurend gewoonweg.

Op een gegeven moment zakte het verdriet en de spanning wat weg en begon ze, met haar ogen gesloten, met het opnoemen wat ze van Pretzel had geleerd, welke inzichten hij haar gaf. Dit was zó bijzonder en waardevol. Prachtige inzichten voor haar leven nu. Wij hadden beiden het gevoel alsof Pretzel er zelf bij was. Dat de ziel van de hond de inzichten resoneerde. Pretzel als wijze ziel die háár nu de weg leidt. Die zij kan blijven volgen (en eren) in de wandeling van het leven. Het maakte haar blij en gelukkig en voelde steeds meer wat ze wil bereiken: ‘Ik vier het leven!’

Toen EMDR was afgelopen, waren we beiden flabbergasted van wat hier gebeurd was en ik stelde voor dat we de waardevolle inzichten op een rijtje zouden zetten. Nu zaten ze nog helder in ons geheugen. Wij noteerden:

• Laat je gevoelens volledig zien.
• Leven in het Hier en Nu.
• Heel erg blij zijn met kleine dingen (dolgelukkig zijn).
• Ik ben het waard om te leven.
• Voorbij het vertrouwen: gewoon Zijn.
• Eenvoud van plezier in het leven.
• Gewoon je zintuigen achterna gaan.
• Oprechtheid.
• Gewoon leven, niet zoveel nadenken.
• Onvoorwaardelijke liefde.

We déden therapie, we déden EMDR. Maar het was veel meer! Deze sessie was een mooi voorbeeld van hoe therapie aan de ene kant, en spiritualiteit en zingeving aan de andere kant, prachtig kunnen samen gaan en in elkaar overvloeien. Pretzel als ziel, zó aanwezig in deze sessie.

Mijn cliënte zó dankbaar met de weg die haar getoond werd. Heel bijzonder en helend.

Dank je wel, lieve Pretzel!

(Cliënte geeft toestemming voor dit blog en het noemen van de naam van Pretzel en het tonen van zijn foto).

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).