Loslaten en opladen

Een hele fijne vrouw heeft al jaren een ernstige, zeldzame ziekte. Tegelijk doet ze veel om niet ziek te zíjn. Omdat er ook heel veel gezond is in haar lijf. We zoeken naar wat haar zelfhelend vermogen zou kunnen versterken en samen komen we daarin ver.

Ze maakt vele moedige, kwetsbare en prachtige stappen. Ik mag vanaf de zijlijn meelopen en voel me bevoorrecht en ontroerd om haar pad te mogen volgen. Wat een kanjer van een vrouw!

Ze moest geopereerd worden. In Coronatijd, in Rotterdam. Geen fijne combinatie. Het was heel pittig. Nadat ze weer was thuis gekomen, wilde ze naar Fonkel komen.

Toen ze aan kwam lopen, zag ik hoe ze geleden had. Ze kwam bijna niet vooruit. Ik had een stoel op het terras bij de zwemvijver neergezet. Ze wilde de warme zon in haar rug voelen. In mijn Balinese altaartje stak ik een kaarsje en wierookje voor haar aan.

Ik vroeg haar waar ze behoefte aan zou hebben en ze vertelde dat haar hoofd zo vol was. Ze wilde loslaten en opladen. Een verbondenheid voelen met de aarde en de kosmos. Mediteren en visualiseren lukte thuis niet. Niets voor haar want dit kan ze normaal gesproken zo goed.

Ze ging liggen in een schommelstoel aan de zwemvijver, in het zonnetje. Ik er op twee meter vandaan in een stoel. Ze sloot haar ogen.

Eerst de aandacht naar de ademhaling, spanning en onrust uitademen, rust en ontspanning en een helder, wit licht in. Zo kon haar ademhaling wat zakken, in de hoop dat de te hoge hartslag ook naar beneden zou gaan.

Vervolgens liet ik me in een hardop uitgesproken visualisatie inspireren door mijn compassie voor haar, de tuin om ons heen, de rustgevende zwemvijver (waar zij ook zo graag in zwemt), de kippetjes die om ons heen geluidjes aan het maken waren en de speciale sfeer die er hing, alles in verbondenheid met elkaar.

Zo kon zij de warme bedding van de aarde weer voelen. Zich gedragen en beschermd weten door een groter geheel, de kosmos en alles wat daarbij hoort. Je onderdeel weten van een grotere dimensie die ons helpt op ons pad.

De sfeer was rustig ondanks landbouwmachines die wij konden horen, de kipjes bleven de hele tijd bij haar in de buurt. Toen ik al vertellend tegen haar naar de lucht keek, zag ik tot mijn ontroering een klein, zacht, wit veertje van boven recht en langzaam over haar heen zweven en bij haar voeten op de grond terecht komen. Ik heb het snel voor haar opgeraapt.

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).