Kerstblog: Levenswijsheid
Zijn dochter stuurde mij een e-mail. Haar vader van 77 jaar had een herseninfarct gehad en toen hij weer een beetje opgekrabbeld was, kreeg hij een ernstige epileptische aanval. Daarna gaat het slecht met hem. “Hij wil niet meer, hij ziet het niet meer zitten, geeft aan dat hij dood wil. Mijn sterke, stoere papa is weg. Ik heb gevraagd of hij hulp wil. Hierop heeft hij positief gereageerd en een traan gelaten. Dat heb ik nog nooit gezien bij mijn vader. Ik ken mijn vader en ik ken jou, ik denk dat mijn vader zich goed zal voelen bij jou. Kun jij iets voor hem betekenen”?
Hoewel ik al wekenlang vol zit voor de Kerst, grijpt dit verhaal me zo aan en het voelt als een eer. Ik draai het zo dat hij kan komen, samen met zijn dochter. Want ik heb er groot respect voor dat een man van 77 dit wil.
Gebogen komt hij door de poort. Hij mompelt zijn naam. Ik vraag me af of en hoe ik hem kan helpen. Ik vertel hem dat hij me aan mijn vader doet denken en dat ik blij ben dat hij er is. Ik vraag hoe het met hem gaat.
Hij start met vertellen. Hij verhaalt over zijn leven, zijn werk, zijn reizen. In eerste instantie denk ik nog dat ik het gesprek moet zien te draaien naar wat het probleem is en wat hij nodig heeft maar wat een onzin. Hier zit een man, boordevol levenswijsheid en levensverhalen, en hij wil gehoord worden. Dus ik luister en ik luister en ik stel vragen.
Als hij het over zijn kinderen en kleinkinderen heeft, komen de tranen in zijn ogen. Vooral deze lieve dochter die bij hem is heeft een speciaal plekje in zijn hart. De tranen stromen over zijn wangen.
Wat een bijzondere en lieve man.
Aan het eind van de sessie vraag ik hem hoe hij het ervaren heeft en of hij nog een keertje zou willen komen. Hij zegt heel langzaam, nadrukkelijk en met diepe stem: “Jij hebt je oren op de goede plek zitten….. Je hebt geen witte jas aan….. Je bent een warme en mooie vrouw”. Ik smelt en pak zijn hand. De tranen schieten ons alle drie in de ogen. Ik vertel hem nog een keer dat hij me aan mijn vader doet denken. Hij maakt nog een paar afspraken. Hij omhelst mij bij het afscheid en rechtop loopt hij weg.
Twee weken daarna komt hij weer, samen met zijn geliefde dochter. Hij loopt rechtop. Het gaat veel beter met hem. Hij pakt de draad van zijn leven weer op. Wat heeft hem daarbij geholpen? “Ik ben bij jou geweest en ik heb rust gekregen”. Zijn dochter en ik benoemen nog de factor tijd en medicijnen.
Weer luisteren we naar zijn verhalen, hij kan eindeloos vertellen. Ik opper om het op te nemen of te filmen of zijn verhalen op te schrijven. We bespreken alle klachten waar hij tegenaan loopt. Hij kijkt me strak aan: “Met jou kan ik alles bespreken”.
Zijn dochter en ik lachen: “Het is een echte casanova”!
Hij straalt zoveel liefde uit naar zijn dochter en benoemt het steeds. Ik vertel dat ons pap mij leerde dat liefde het belangrijkste is. Hij zegt: “Liefde en eerbied, daar draait het om. En dat wederzijds”.
Ik vraag hem of ik een verhaal over hem mag schrijven. “Waarom zou ik daar tegen zijn? Jij bent een schat van een vrouw. Het geeft me een warm en rustig gevoel om hier te komen. Dat mogen andere mensen ook weten”.
Hij besluit: “Ik heb hier 2 schatten tegenover me. Maar zet dat er maar niet in”.
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
