Ik voel ze in mijn handen
Hij is een grote, sterkte man, heeft een eigen zaak, is getrouwd, heeft stiefkinderen.
Hij had al een roerig leven achter de rug toen in korte tijd achter elkaar zijn vader en moeder overleden en hij en zijn vrouw beiden kanker kregen. Laat dit eens op je inwerken. Jee, wat kan een mens overkomen!
Hij had de neiging er van weg te lopen, het was gewoon allemaal teveel. Hard werken en maar doorgaan. Hij dacht dat hij het daarmee zou redden. Het ging wel. Maar hij merkte dat hij steeds bozer werd, op alles en iedereen. Een gevoel van absoluut niet meer tegen onrechtvaardigheid te kunnen, daar razend om worden.
Hij liep zichzelf volledig voorbij en daar wilde hij niet aan. Want als hij zou toegeven, dan zou alles instorten. Hij was zijn eigen bedrijf aan het opbouwen en er moest brood op de plank komen. Als je kanker hebt gekregen, is dat allemaal niet meer zo vanzelfsprekend. Hij kwam bij Fonkel en ook daar wilde hij er in het begin niet echt aan. Zei afspraken af of kwam niet. Een gesprek over wat hij nu eigenlijk echt zou willen, was onvermijdelijk. Op datzelfde moment ging het om hem heen spannen. Zijn bedrijf stond aan de vooravond van een grote opdracht en hij kreeg het niet meer gecombineerd met elkaar.
Verschillende mensen (waaronder ik) zeiden tegen hem dat hij in een burn-out zou raken, als hij zo door zou gaan. En dan zou de grote opdracht helemaal niet uitgevoerd kunnen worden. Dat maakte indruk. Ook zijn oncoloog gaf hem dat terug. Hij zag in dat deze weg doodlopend zou zijn.
Opnieuw committeerde hij zich aan het werk wat we zouden gaan doen. En nu helemaal. We brachten in kaart wat er echt van binnen aan de hand was en zochten uit wat prioriteit moest hebben. We begonnen met een trance om weer in contact te kunnen komen met zijn innerlijke rust. Dat voelde dubbel voor hem. Want dit zou hij toch zweverig moeten vinden? Tegelijk ervaarde hij dat zijn overleden vader aanwezig was. Dat was iets heel nieuws. Ontroerend voor hem (en mij).
De volgende grote stap was EMDR op zijn onrechtvaardigheidsgevoelens en boosheid. De eerste sessie werkten we met zijn gevoel dat hij niet de tijd had gehad om te rouwen over de dood van zijn vader en moeder (doordat hij én zijn vrouw kanker kregen).
Wat er toen gebeurde had hij helemaal niet verwacht. Hij werd zo diep geraakt en er werden zoveel gevoelens aangeraakt die hij ver had weggestopt, dat hij niet meer kon stoppen met huilen. “Ik had dit niet verwacht, ik ben liters aan het huilen”, vertelde hij na afloop.
In de tweede sessie kwamen er eerst nog allerlei moeilijke en negatieve herinneringen aan zijn ouders. Na veel huilen kwam daarin een omslag. Tot zijn verrassing kwamen er ineens allerlei positieve en goede herinneringen naar boven. Huilen, huilen. Ontzettend indrukwekkend om zo’n grote man zoveel verdriet te zien hebben. Ineens roept hij tijdens EMDR: “Hij is hier! Mijn vader is hier!” En even later: “Hij zegt sorry!” Hevig ontroerd fluistert hij, met zijn ogen dicht: “Ik voel ze weer, ik voel ze in mijn handen” waarbij ik zie dat hij zijn handen steeds open en dicht doet. Als het klaar is zegt hij dat het zo fijn voelt. “De mist is opgetrokken, ik wilde het zo graag een plekje geven en dat lukt. Ik moet nu naar hem toe”. En hij vertrekt naar het graf van zijn ouders.
Tijdens de derde sessie EMDR zijn de moeilijke laatste momenten aan het sterfbed van zijn vader aan de beurt. Met zijn ogen dicht beschrijft hij wat er gebeurde, dat zijn vader ineens omhoog kwam, verontwaardigd keek, terugviel en toen dood was. Hij had niet begrepen wat zijn vader wilde, dat geeft hem zo’n last en schuldgevoel. Opnieuw wordt er veel gehuild, tot zijn moeder ineens voor hem verschijnt. Ze zegt: “Je kon er niets aan doen”. Hij voelde de onvoorwaardelijke liefde van zijn moeder in zijn hele lijf en opnieuw voelde hij ze in zijn handen. Wat een opluchting! We bespreken naderhand hoe gevoelig hij is en hoe hij dat zo weinig liet zien.
Zo gaan we door. Dat hij kanker kreeg, dat zijn vrouw kanker kreeg en alles wat daarmee te maken heeft. Steeds is er veel verdriet, voor hem onverwacht. Hij wist echt niet dat dat nog allemaal in hem zat. Hij wordt rustiger, krijgt meer energie, wordt minder boos en realiseert zich steeds meer hoeveel geluk hij heeft dat hij en zijn vrouw er nog zijn en dat ze zo’n grote liefde hebben samen. Hoe belangrijk dat is. Het contact met zijn broer en zus wordt aangehaald en zijn humor komt helemaal terug. We lachen wat af om zijn rake opmerkingen!
Hij wilde er niet aan en erkent nu hoe belangrijk het is dat hij dat wel heeft gedaan. Wat het hem allemaal brengt. Ik moet lachen als hij zegt dat hij vindt dat de mensen in zijn omgeving allemaal naar mij moeten. Diep dankbaar ben ik dat de verbinding met hemzelf hersteld is. Dat hij weer kan en mag voelen, dat zijn gevoel mag stromen. En dat van daaruit de verbinding met de mensen om hem heen warmer en dieper wordt.
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
