‘Ik mag niet gelukkig zijn’
Ze schreef me dat ze al maanden op een wachtlijst stond. De klachten waren steeds erger geworden. De huisarts dacht dat er een goede match met Fonkel (Noor) zou zijn. “Kan ik binnen niet al te lange tijd contact met je hebben?”
Gelukkig kon ze na een week terecht. Ik zag een vrouw aankomen die verslagen leek. Somber. Ik nodigde haar uit te vertellen. Ze had allerlei flashbacks van vroeger. Haar vader dronk, er was veel ruzie met haar moeder. Haar broer had haar vroeger betast toen hij dronken was en ze was heel erg gepest. Zelf dronk ze soms ook teveel. Ze kon het allemaal bijna niet meer verdragen en was begonnen met haar pols te bekrassen met glas. Dat ging in een opwelling, om de geestelijke pijn te verdringen. Haar werk hield haar op de been maar zelfs dit kon ze niet meer aan. “Ik word gekwetst door mensen en ik voel me gekwetst”. Al jaren was ze door haar partner niet meer aangeraakt. Ze was doodop! Poeh, hoeveel kan een mens verdragen? Ze voelde zich na afloop opgelucht het allemaal te kunnen vertellen. Ze zou zich ziekmelden op haar werk om alle aandacht aan dit proces te kunnen besteden.
Daarna doken wij de diepte in. We plozen uit wat er tijdens haar zwangerschap, bevalling en eerste tijd van haar leven was gebeurd. Om allerlei redenen was haar moeder erg verdrietig geweest in de zwangerschap. Mijn cliënte was daarna een lief en stil kind geworden. Ze hield zich muisstil en ging voor haar moeder zorgen en pleasen. Dat werd de rode draad in haar leven. Haar overlevingsmechanisme. Om die lijn zo helder te krijgen, dat vond ze heel fijn.
In de sessie daarna wilde ik haar graag verlichting brengen en paste ik DAS toe (Depression in Awareness Space, een methode van Lucas Derks om in één sessie met depressie in de mentale ruimte te werken). Dat werkte fantastisch. Ze zei: “Het is alsof ik iemand, mezelf, een eeuw lang niet gezien heb. Ik voel dat er echt iets is aangeraakt wat er mag zijn”.
Vervolgens was het een eye-opener dat we via een test vaststelde dat ze hoog gevoelig bleek te zijn. Er vielen steeds meer dingen op hun plek. In een diepgaande ontspanningstrance ontmoette ze haar kleine gekwetste kindje en benoemde ze dat haar hoofd veel lichter was geworden. Deze trance (opgenomen op haar telefoon) beluisterde ze iedere dag: “Ik gun mezelf dan een half uurtje rust en hoor steeds nieuwe dingen. Het geeft me een fijn gevoel”.
We bekeken met nieuwe ogen haar fotoalbum van vroeger. Diep in de ogen kijkend van dat kleine meisje en van haar moeder. Ontroerend wat je dan allemaal ziet. “Dit voelt als herkenning en erkenning van mezelf”.
Ondertussen werkten we verder met de intakeformulieren, die ze zo uitgebreid had ingevuld. Het ging beter met haar. Dat merkte ook haar partner en er kwam meer wederzijds begrip. Zo ontzettend belangrijk voor haar. Tegelijk had ze ook terugvallen. Dan dronk ze weer eens en sneed ze zichzelf. Dat kwam gelukkig steeds minder voor. Ik was streng tegen haar daarover. Natuurlijk had ik ook begrip. Als iemand zichzelf meer en meer in het licht zet, worden ook de schaduwkanten zichtbaar, die zo zorgvuldig zijn weggeduwd. Soms had ik twijfels (Doe ik het wel goed? Komt dit goed?).
Het werd steeds duidelijker dat er een aantal belemmerende basisgevoelens een grote rol speelden. Opgelopen wonden die steeds maar weer door haarzelf en anderen getriggerd werden. Daar helpt geen denken en cognitieve gedragstherapie aan. Dat komt rechtstreeks uit het emotiebrein en moet ook daar behandeld worden. We zetten al deze gevoelens op een rijtje en zochten naar haar levensthema. Dit bleek: ‘Ik mag niet gelukkig zijn’. Heel helder. “Dit is een openbaring voor mij, heel fijn, het geeft een goed gevoel dat we echt ergens naar toe gaan, er zit beweging in”.
Op dit levensthema deden wij EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing: het door oogbewegingen ontvoelen en herprogrammeren). Pittig en pijnlijk en meteen na de eerste sessie ook bevrijding: “Heel mooi en wauw, ik kan het loslaten. Het is alsof ik de wereld opnieuw mag instappen. Ik voelde in EMDR dat de beelden en de geluiden voor de helft teruggedraaid werden”. We gingen door met EMDR. Haar terugvallen werden minder en tussen haar partner en haar ging het steeds beter. Haar lijf begon te reageren. Het gooide vastgezette stress eruit in EMDR. Heel goed. Ook haar kleine meisje, dat gekwetste meisje wat nog steeds in haar woont, kwam regelmatig langs. Ze leerde daar steeds meer zelf voor te zorgen.
Het bewustwordingsproces liep door. “Ik mag zijn zoals ik ben”. Ze pakte stap voor stap haar werk weer op. Dat ging goed. Van de duisternis kwam ze steeds meer in het licht. Ze voelde hoe haar ware ‘ik’ meer en meer tevoorschijn kwam.
Vandaag hebben we EMDR afgerond. Al weken en weken heeft ze geen terugvallen meer. Ze kan het leven weer aan! We spraken af dat ze eens een tijdje lekker gaat leven en ervaren. Voor de zekerheid hebben we over een tijdje nog een afspraak.
Jee, wat ben ik trots op haar! Ze is van zo ver gekomen. Zo ontroerend om te zien hoe uit de duisternis een prachtige, liefdevolle vrouw tevoorschijn is gekomen die in zichzelf gelooft en mag zijn wie ze werkelijk is.
Bij het afscheid omhelsden wij elkaar ontroerd. Ze zei in mijn oor: “Heel erg bedankt lieve Engel”.
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
