Hernia-jubileum

Vandaag vier ik een bizar jubileum: mijn hernia-jubileum. Precies een jaar geleden schoot het in mijn rug. Waarom ik dat nog zo precies weet? Omdat het gebeurde op de ochtend van de begrafenis van een zeer nabij familielid. Spanning, zorgen en verdriet, zo dacht ik.

Twee weken later bleef ik gillend van de pijn in bed liggen en nu is het ineens een jaar later. Een jaar van heel veel pijn, afschuwelijk veel pijn en onzekerheid!

Een jaar van bijna alle ziekenhuisafdelingen, dokters, alternatieve geneeswijzen, zoeken naar lichamelijke en psychische oorzaken, mezelf binnenstebuiten keren, álles proberen wat maar enigszins zou kunnen helpen.

Grof geschut medicijnen die mij van de regen in de drup hielpen en een maagbloeding en hartklachten veroorzaakten. Ik kwam daarmee twee maal op de spoedeisende hulp terecht.

Wat ben ik mezelf tegengekomen! En wat ben ik trots op mezelf!

Door een zenuwwortel blokkade middels verdoving en ontstekingsremming (onder begeleiding van röntgen in mijn rug gespoten) werd de pijn in een paar stappen lamgelegd en kon ik weer lopen, liggen en zitten! En kon ik stapje voor stapje gaan opbouwen.

De hemel op aarde! Lopend in de tuin, naar de rotonde, naar het brugje, steeds verder.

Wandelen op 1! Zo sprak ik af met mijn zus en dat helpt mij echt. Wij sturen elkaar iedere avond onze stappenteller. Afgelopen week heb ik gemiddeld 7113 stappen per dag gelopen! Jeetje, wat ben ik goed bezig!

Ik ben al die tijd blijven werken, wel minder en meer tijd tussen mijn sessies maar werk geeft mij zingeving, afleiding. Pijn had ik toch, of ik nu wel of niet aan het werk was.

We gingen toch op vakantie want ‘ik heb liever pijn op vakantie dan thuis’. Ik bleef proberen te leven terwijl ik ook een jaar in een bubbel heb geleefd. Dat moest.

Ik hoop dat dit de laatste post wordt over mijn rug. Ik hoop dat ik weer kan focussen op andere dingen. Dat de pijn net zo beheersbaar blijft zoals het nu is óf beter.

Ik ben er nog niet. Mijn rug is nog niet genezen maar ik heb weer vertrouwen en moed gekregen. Er is op de MRI een wit waasje te zien. Dat zijn witte bloedlichaampjes die de aangedane plek aan het genezen zijn. Het liefste witte waasje wat ik ooit zag en wat ik met heel mijn hart koester.

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw.