Even-dood-ervaring
Nu ik ruim een maand bezig ben met het professioneel aanbieden van mediumschap (naast therapie), wordt het tijd voor een update aan jullie.
Ten eerste ben ik verbaasd én verrast én blij dat er zoveel belangstelling is en dat mensen zoveel behoefte hebben aan contact met hun overleden dierbaren. Natuurlijk snap ik dat heel goed want dat wil ik zelf ook graag maar ik dacht dat praten over leven na de dood een taboe was. Ik kom echter alleen maar mensen tegen die hier juist graag over praten en een verlangen hebben naar een ontmoeting met hun overleden dierbaren.
Het is echt zo prachtig en heerlijk wat er allemaal op mijn pad komt, alle gratis (profi-oefen-) plekken waren in anderhalve dag vol en mensen boeken ook al sessies in de laatste maanden van het jaar of tussendoor. Ik laat het gewoon maar een beetje over aan de kosmos of het grotere geheel of hoe je het ook maar noemen wilt, over hoe ik alles moet combineren, het zal wel geregeld worden hoe therapie en mediumschap met elkaar in verhouding komen te staan. Ik doe gewoon door met waar mijn hart ligt. En dat is bij therapie én mediumschap.
De spirituele wereld is zo intelligent en zo vol van liefde. In bijna alle mediumschap consulten laten ze zien hoe ze op het moment gewacht hebben tot hun dierbare bij mij zou komen. Ze komen met mooie bewijzen over wie ze zijn en met ontroerende boodschappen. Ze weten precies op welke vlakken in het leven ik zelf genoeg geleerd heb om het te kunnen oppikken van hen (als mij dat lukt) en het te kunnen overbrengen. Ik ben pas over één consult niet helemaal tevreden, dus dat is best goed en tegelijk voel ik dat ik nog zoveel te leren heb. Dat komt vanzelf, als ik maar doorga.
Om je een voorbeeld te geven:
Maandag was ook weer zo bijzonder. Er kwam een overleden man door voor zijn geliefde vrouw die bij mij was. Deze man wilde mij (en dus juist aan haar) precies vertellen wat er gebeurd was gedurende zijn stervensproces. Heel minutieus en stap voor stap. Over de paniek in het water, de maaiende armen, de klap op het hoofd (hier kreeg ik even hevige hoofdpijn), het water overal en daarna de stilte. De prachtige en extreem mooie stilte in het schitterende licht. Zo mooi en fijn. Ik voelde dat hij een BDE (Bijna-Dood-Ervaring) had. Een niet te beschrijven prachtig gevoel! Dat benoemde ik vol ontroering aan zijn vrouw, die tegenover mij zat. Hij verbeterde mij meteen. Het was geen Bijna Dood Ervaring. Hij was namelijk echt dood, het was een Even Dood Ervaring!
Wauw, dat vond ik zo´n prachtige nuancering van het begrip!
Want dat even dood hield weer op toen hij gereanimeerd werd. En hij kwam weer terug. Weliswaar in coma maar weer levend. Daarna beschreef hij hoe het voelde in zijn lijf om in coma te zijn en een dwarslaesie te hebben. Het geworstel met zijn lijf, hij wilde er wel uitbreken maar dat ging niet, de slangetjes, de misselijkheid (Ik voelde mij ook daadwerkelijk misselijk en ziek), de onmacht. Hoe lang het duurde. En dan laat hij zien hoe hij zachtjes is weggegleden in de dood, in diezelfde prachtige, witte stilte die hij al kende.
Tegelijk kon hij beschrijven hoe hij, ondanks alle pijn en frustratie en ellende, zich fijn voelde als hij bij zijn vrouw was. Alles was de moeite waard, als hij maar bij haar kon zijn. Deze situatie heeft lang geduurd. Hij spreekt zijn grote liefde en trots uit naar haar. Zij was er altijd voor hem. Wat was het een moeilijke tijd voor haar. En hoewel hij het in die tijd van ziekte niet tegen haar kon zeggen omdat hij niet kon spreken, hij wil nu zeggen dat hij er altijd voor haar was. Met een immense liefde.
Hij zegt dat hij ook nu altijd bij haar is, sinds zijn dood, altijd. En dat hij klaar zal staan om haar in zijn armen te sluiten als haar tijd gekomen is. En hij zegt ook dat ze de tijd moet nemen om echt te leven en te genieten, tot haar tijd gekomen is.
Jeetje, wat indrukwekkend. Ik heb er na haar vertrek om moeten huilen. Zo intens allemaal. Misschien zijn er mensen die denken wat er toch met die Noor aan de hand is, of ze kierewiet geworden is? Het klinkt soms zo bizar allemaal. Maar het tegendeel is waar. Ik voel mij echter, aardser en meer mezelf dan ooit. Volledig gesteund in het prachtige werk wat ik doe en de schitterende indrukwekkende ontmoetingen die ontstaan als ik mij open kan stellen voor de spirituele wereld. Dat ik dát kan zijn waardoor zij hun werk kunnen doen (Hoe noem je dat eigenlijk?). Zíj doen het. Ik heb nog veel te leren en tegelijk ben ik er al. Ik voel me zo dankbaar voor alles. Ik ga door op dit prachtige pad.
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
