Een nieuwe wereld…
Zijn moeder wilde geen kinderen. Toch was hij geboren. Hij voelde al vanaf het prille begin dat hij niet gewenst was. Altijd bezig haar te pleasen, het zo goed mogelijk te doen, haar trots proberen te maken. Nooit vroeg hij zich af hoe híj het wilde, wat híj verlangde.
Toen hij 17 werd, was hij al zo lang aan het overleven dat het steeds moeilijker werd. Hij werd er misselijk van. Iedere dag werd hij misselijk wakker en de misselijkheid begon zijn leven te beheersen.
Op allerlei wijzen werd gekeken hoe hij van zijn misselijkheid kon afkomen maar niets hielp.
Zijn vader vroeg om hulp bij mij, ik liet hem snel komen. Het eerste gesprek, met zijn vader erbij, riep meer vraagtekens bij mij op dan antwoorden. Ik vroeg of hij voortaan alleen wilde komen.
In de tweede sessie kwam alles naar boven, het verdriet, het worstelen, het niet weten. Zijn klachten waren de misselijkheid, zijn perfectionisme, het altijd aan anderen denken.
Op mijn doorvragen kwamen we erachter dat hij zich ongewenst voelde in de wereld. Er werd onderzocht hoe hij het leven had aangetroffen. Hoe mama zich had gevoeld tijdens de zwangerschap, de bevalling en de eerste tijd van zijn leven. Wat er allemaal gebeurd was.
Mama wilde geen kinderen. Dat was wat bij hem was blijven hangen. Hij dacht er steeds aan. Nooit was er gelegenheid om er over te praten. Haar te vragen of dat nog steeds zo was. Hij durfde niet en zijn moeder liep weg bij gesprekken.
We besloten EMDR te gaan doen op die diepste gevoelens die te maken hebben met: ‘Ik voel me ongewenst’. Dit gevoel was al zo vele keren in zijn leven omhoog gekomen.
De eerste sessie EMDR deden we op: ‘Mama wilde geen kinderen’. Een diep verdriet kwam boven. Rauw en misselijkmakend. In zijn lijf werd het echt gevoeld. Hij voelde zich dat baby’tje, zo heel klein en kwetsbaar, nog niet kunnen praten maar wel alles voelen.
Op een gegeven moment kwam er een omdraaiing: het besef ‘Ik bén er wel’. Hij kon zich soms dat baby’tje voelen en soms de bijna volwassen vent van 17 jaar. Hij besloot om het baby’tje vast te houden en te troosten. Toen hij een baby was, was er onvoldoende troost voor hem geweest en nu zou hij dat zelf gaan doen. Even later vertelde hij: “Ik neem het baby’tje in mijn armen en laat hem de wereld zien, hoe prachtig de wereld is. Ik laat hem opnieuw opgroeien”. Poeh, dat ontroerde hem en mij ook.
Daarna: ‘Ik wil het beter doen voor mezelf’. Het besef, ik kan zelf iets van mijn leven maken, ik mag naar mezelf luisteren, wat ík wil, wat ík verlang, hoe ík het zie. Wat een verandering!
We werkten op ‘Ik hou van mezelf’. Echt mooi. Zijn lijf werd rustiger. Het was klaar.
Na de sessie vertelde hij dat het rondlopen met de baby, veel veranderd heeft.
In de sessie daarna, twee weken later, beschreef hij hoe hij ging rondfietsen in zijn dorp en dan zijn baby’tje meenam en alles liet zien, hoe mooi alles is, dat hij zelf mag waarnemen en genieten. Dat hij voelt dat zijn zelfvertrouwen groeit, dat leven gemakkelijker wordt.
Dat raakte mij zo. Wauw, hoe een 17-jarige jongen dit zo doet, zo van óverleven naar léven gaat, dit in zijn dagelijks leven integreert. Ik vind het geweldig en ben zo ontzettend trots op hem!
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
