Dochter

Wat waren ze blij dat er een dochter kwam. Toen ze nog maar heel klein was, werd ze ziek en door niet adequaat ingrijpen door het ziekenhuis, liep hun kleine meisje een hersenbeschadiging op, werd ze blind en had ze vanaf toen 24-uurs zorg nodig.

18 jaar lang, dag in dag uit, crisis in crisis uit, zorgde ze voor haar kind. Niet klagen, gewoon doen. Wat een liefde, wat een zorg!

Na 18 jaar hadden ze alles gedaan voor haar dochter wat mogelijk was. En meer dan dat. Het was niet meer verantwoord om haar in leven te houden. Ze is thuis gestorven, in de volledige liefdevolle aandacht van haar gezin.

Leegte.

Ze kwam naar mij omdat het niet meer ging. In zichzelf voelde ze zoveel verzet maar naar buiten toe kan ze goed toneelspelen. “Ik speel dat het goed gaat”. Voor het eerst huilde ze echt, het verbaasde haar. We spraken af dat we heel zorgvuldig, stap voor stap, te werk zouden gaan. Gewoon per keer kijken wat er speelt, wachten en daar heel voorzichtig mee aan de slag.

De tweede sessie hebben we een mooie foto van haar dochter neergezet en we staken kaarsjes aan. Dit werd een stil ritueel. Ik zet voor iedere sessie de foto en de kaarsjes klaar. Ze komt binnen, we omhelzen elkaar, ik zet thee, zij ontsteekt de kaarsjes. En dan zijn we zover om te beginnen.

‘Methodes’ komen niet uit de kast. Ik luister en ik vraag. Zij vertelt en huilt en lacht. Ze zegt dat ze inzicht krijgt in hoe het bij haar thuis werkt. Dat ze het fijn vindt om te komen. Dat er een plek voor haar is. Haar man en zij gaan heel verschillend met de dingen in het leven om. Dat was nooit een punt. Nu is het moeilijk. Ze kunnen elkaar lastig vinden. Ze is bang dat ze elkaar kwijt gaan raken. Juist door het te uiten, dat ik vragen stel, dat ze huilt, kan de spanning ontladen en kan ze met haar man iedere keer een stap verder komen. Dat lukt.

Ook het hervatten van haar werk is zwaar gevallen. Alles moet opnieuw ontdekt worden. Wie is zij zonder haar dochter? Het is af en toe zo moeilijk. “Dan jank ik flink en dan: stofzuigen”.

“Ik vind het fijn om bij jou te komen want ik denk steeds: “Wanneer ga ik weer naar Noor”, dan kijk ik in mijn agenda. “Oh, gelukkig”.

Wat heb ik een respect voor haar en wat een leuke vrouw! Ze kan diep in haar hart laten kijken en heel Brabants en authentiek uiten hoe alles voor haar voelt.

“Ik gooi het hier neer allemaal”. Dat is een goed besluit van haar. Het doet haar goed. Ik ben dankbaar dat we deze weg een tijdje samen mogen bewandelen tot ze niet meer spéélt dat het goed gaat maar ze een weg kan vinden om te leven met het grote verlies in haar leven.

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).