‘Call the Gods’

(Een Kerstverhaal voor jou).

 

Afgelopen voorjaar maakten wij een reis door Nepal.

Een indrukwekkende reis door de zeer verschillende landschappen van een schitterend land!

Wat mij het meeste raakte in Nepal was de ruimhartigheid waarmee de Nepalezen hun rituelen, hun godsdiensten en spiritualiteit met je delen. Je mag gewoon overal aan meedoen en je bent welkom. De cultuur is doordrenkt met spiritualiteit en goden. Het Hindoeïsme, Boeddhisme, Christendom, Islam, allerlei godsdiensten zijn vertegenwoordigd in dit land en er wordt vreedzaam samengeleefd. Zelfs gedeeld. Er is bijvoorbeeld een tempelcomplex in Kathmandu (Svayambhu Mahachaira Tempel, ook wel Monkeytemple genoemd vanwege de vele apen). Hier vieren zowel hindoes als boeddhisten diverse feestdagen, op verschillende dagen, in hetzelfde tempelcomplex. Dat vind ik fantastisch!

Op een berg nabij Pokhara is een Pagode voor de Wereldvrede gebouwd, na de bom op Hiroshima en Nagasaki. Omdat de wereld vrede nodig heeft. Het is zo ontroerend dat mensen van over de hele wereld hier in stilte zijn en in energie vrede verspreiden.

De Tibetaanse vluchtelingen die hier al sinds 1960 wonen, dragen hun steentje bij aan de maatschappij en zijn volledig opgenomen door de Nepalezen.

Met deze opsomming probeer ik je het gevoel van Nepal over te brengen.

Gefascineerd nam ik deel aan de rituelen en verdiepte me in hun contact met de Goden en hoe ze dat deden. Onze lieve gidsen lieten vol geduld alles zien en vertelden over hun gebruiken.

In Nepal is overal op loopafstand een tempelcomplex te vinden. Mensen gaan er dagelijks heen of meerdere keren per dag. Daar waar wij (of laat ik het over mezelf hebben: ik), daar waar ik altijd dacht dat we veel moeite moeten doen om in contact te komen met onze overleden dierbaren en Goden (rustig ademhalen, lichaam tot rust brengen, mediteren, energie/trillingsgetal verhogen etc.), is het in Nepal de gewoonste zaak van de wereld om in een seconde in contact te zijn.

Nepalezen lopen naar de tempel en als eerste luiden ze een bel. Dat doen ze ‘To call the Gods’, de goden zijn er dan ook gewoon meteen. Heel inspirerend! Overal in Nepal hoor je bellen rinkelen, van lieve kleine hoge-tonen-belletjes tot enorme zware klokken die heel je lijf in trilling zetten. Ik zag zelfs een oude vrouw ín zo’n grote klok gaan staan en toen sloeg ze keihard op de klok. Ze genoot ervan!

Als ze de Goden hebben aangeroepen, ‘then you wish something’, Je legt je handen tegen elkaar en wenst iets, voor anderen, voor jezelf, voor de wereld. Dan raak je het beeld aan wat er in de tempel staat. Dat kan een Boedha zijn, een Ganesha, of een natuurgod. Je raakt het beeld aan en legt dan je hand op je hart en vervolgens leg je je hand op de plek van je hoofd waar je ‘derde oog’ zit, tussen je ogen en dan iets hoger.

‘Then you get a blessing’. Je krijgt een rode stip op je voorhoofd, een ‘tica’ genaamd. Als er een priester voorhanden is, krijg je je tica van de priester. Zo niet dan geeft iemand die toevallig aanwezig is je een tica. Als je helemaal alleen bent, dan geef je jezelf er gewoon eentje. Daarvoor is er buiten de tempel een bakje met een soort rode kalk. En er hangt een spiegeltje. Wel zo handig. Als laatste zeg je ‘Namasté’.

Je kunt ook iets offeren. Het hoeft niet maar de meesten doen het wel. Je offert iets aan de Goden, bijvoorbeeld een bakje rijst of ander eten, of bloemen, of geld. Het eten wordt weer weggepikt door kippen of vogels. En het geld is voor de priester/voor het tempelcomplex.

Het inspireert mij enorm om op zo’n natuurlijke en vlotte manier je overleden dierbaren/Goden/engelen (of hoe je het ook maar noemen wilt) aan te roepen.

Juist in deze tijd zou het zo heerlijk zijn als wij met gemak in contact zouden kunnen zijn met onze overleden dierbaren. We voelen ze soms zo ver weg. Zouden we ze nog ooit zien? Waar zijn ze? Is er leven na de dood? Zien zij ons nog? Zijn ze bij ons? Wachten ze op ons?

Dan ineens voelen ze heel dichtbij. Door een liedje, een veertje, een roodborstje, een knipperend licht, een kriebel op je arm of in je haar, of gewoon dat je ineens aan iemand denkt en weet: hij of zij is er! Je voelt de energie van je overleden dierbare.

In mijn tuin staat een tempeltje. Het is een Balinees altaartje in de basis maar helemaal op zijn ‘Noors’ gemaakt.

Dit is in de loop der jaren een tempeltje geworden ‘van alle godsdiensten’, voor mij overstijgend aan godsdiensten. Er staat van alles in: een Mariabeeltje, een Ganesha, een foto van ons pap, Aziatische asbuisjes, stenen hartjes, mineralen, Frangipanes, een Nepalese gebedsrol en een Dorjé, er hangt een tempelbel, Tibetaanse vlaggetjes met gebeden, wierook, veertjes van overleden kippen, een engel en kaarsjes.

Het is voor mij een plek van bezinning, spiritualiteit, natuur en rust. Ik geef het mezelf cadeau om iedere dag even bij mijn tempeltje stil te staan. Ik ‘ring the bell’ en ‘call the Gods’, gewoon in 1 seconde. Ik wens wat voor mensen die het nodig hebben en soms ook voor mezelf en voor de wereld, ik praat even met ons pap en andere overleden dierbaren die ‘langskomen’. Vervolgens steek ik een kaarsje aan en een paar wierookjes. Daar ga ik dan even lekker naar staan te kijken en voel wat er gebeurt. Dat doet me zó goed! Even wat zielenaandacht.

Dat wens ik jou ook. Wat zielenaandacht voor jezelf! Doe het ook eens: Call the Gods en maak een ritueeltje voor jezelf. Praat met je overleden dierbaren en voel wat ze terugzeggen. Het is veel simpeler dan je denkt, ik heb het geleerd in Nepal. Thank you Nepal!

Vol liefde wens ik jou een mooie Kersttijd en een prachtig 2024. Vol geborgenheid, veiligheid en liefde.

 

FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut en medium. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).