Bevalling
Ze had een traumatische bevalling gehad. Met hevige pijnen waar ze nog lang last van heeft ervaren. Door bekkeninstabiliteit was ze een hele tijd bedlegerig geweest. Drie weken lang was het enige wat kon masseren, behandelen, bewegen, bedrand zitten. Het was zo erg geweest, ze kon nog niet eens zelf naar de wc, ze kon niet zelf haar billen afvegen en niet terugkomen in haar eigen bed. Vanwege de enorme hoeveelheid pijnstillers had ze het gevoel dat ze veel vergeten was.
Ook had ze nog een auto-immuunziekte opgelopen, die haar veel klachten gaf en haar energie omlaag trok. “Mijn vertrouwen in mijn lijf is weg, ik vind het zo moeilijk om naar mijn lijf te luisteren en ik kan niet genieten. Mijn angst is dat het nooit meer over gaat. Ik wil mijn oude ‘ik’ weer!”.
Door dit alles had ze het gevoel dat ze niet zoveel van haar dochter kon houden. Dat was nog het ergste van alles, ze schaamde zich ervoor en durfde het niet te vertellen. “Toen mijn dochter bij me werd neergelegd, voelde ik niets. Ik viel in slaap omdat ik zo uitgeput was”. Ze moest er zo om huilen. Heel verdrietig. Ze kreeg het niet gekeerd. Ze voelde zich onstabiel, huilerig en onzeker. Gelukkig is haar man een grote steun en toeverlaat.
Ik vroeg haar of ze wellicht een postnatale depressie had gehad. Daar had nog niemand het over gehad. Ze bekeek hierover een programma op TV en zei: “Ik heb zitten janken van herkenning”. Het deed haar goed dat we samen benoemden dat de kans groot is dat ze in een postnatale depressie was terecht gekomen. Het hielp dat ze het kon uiten, erover huilen en dat het erkend werd.
Er was nog een ander groot verdriet in haar leven: het overlijden van haar vader. Ze was nog maar 24 jaar oud toen. Ik vroeg haar of ze foto’s van haar vader mee kon nemen. We keken samen uitgebreid naar de mooie foto’s, ze vertelde over haar vader, we staken kaarsjes voor hem aan en deden recht aan haar verdriet.
We spraken uitgebreid over haar pijnen, het accepteren en wat houdt accepteren eigenlijk in? Wanneer zou het goed zijn? Is je oude ‘ik’ nog wel terug te vinden, of gaat het iets anders worden, op basis van je nieuwe levenservaring? Ze vond het confronterend maar wel goed om dit allemaal bloot te leggen.
We kwamen erachter dat de pijn het allesoverheersende thema was. De lichamelijke pijn, de geestelijke pijn. Daarop besloten we dat EMDR een goede methode zou kunnen zijn om het trauma (de wond) te helen.
Wat opviel in de sessies EMDR, is dat er hevige pijnen in het bekken gevoeld werden terwijl die pijn in het dagelijks leven grotendeels weg was. Dat is precies wat EMDR zo bijzonder maakt, het raakt de pijn aan dáár waar die zit. Bij sommige mensen is dit in het hoofd, anderen in het gevoel of, zoals hier, in het lijf. Je lichaam slaat gebeurtenissen op in je lijf, in je cellen. Door erop te focussen als het zich aandient, kan het met EMDR meteen ontvoeld en verwerkt worden. De EMDR-sessies waren “Vreemd”. Maar de letterlijke pijn in haar bekken werd rustiger, haar hele systeem kwam tot rust.
Gaandeweg vervaagden de beelden van het ziekenhuis, de artsen, de gebeurtenissen thuis en de pijn. Gevoelens van schuld, boosheid en wrok konden losgelaten worden, En hoe ontroerend: het lachende gezicht van haar dochter verscheen voor haar. De tranen stroomden over haar wangen omdat ze op een positieve manier naar haar dochter kon kijken.
Ze vertelde dat ze iedere week meer van haar dochter ging houden en liet me foto’s zien van een knuffelende moeder en baby.
Dat raakte mij zo. Want hier zie je, dat als je aan blokkades bij jezelf werkt, je het niet alleen goed doet voor jezelf en tegelijkertijd voor de generatie(s) na jou.
Petje af voor deze dappere vrouw!
FONKELS, verhalen uit de praktijk, geschreven door Noor van Gulik. Zij is integratief psychosociaal therapeut. www.fonkel.nu. Deze blogs zijn uit het leven gegrepen en waarheidsgetrouw. Er is altijd overleg geweest met de betreffende cliënt(ë).
